Onze eerste indruk van Into the Blue en haar prachtige omgeving is zo goed, dat we direct besluiten niet 2, maar 9 nachten te blijven. De (geheime) strandjes zijn werkelijk waar een paradijs en we voelen ons enorm vrij op de momenten dat we kunnen zwemmen in de prachtige zee. Al snel hebben we een klik met de workawayers Bella, Josh, Juul en Matteo, maar ook met de eigenaar Sanka. Daarom overwegen we om langer te blijven en hier zelf als workawayer aan het werk te gaan. Maar eerst hebben we nog 5 dagen om zelf in alle vrijheid te genieten van deze prachtige omgeving. Zullen we hier nog een keer gaan surfen? En gaan we een schildpad spotten tijdens het snorkelen? Je leest het in dit reisverslag.
De Snorkels
Het is maandag als we besluiten te gaan snorkelen. We hebben zelf geen snorkelsetjes meegenomen, maar gelukkig wil Sanka ons wel twee setjes uitlenen. Vol goede moed – ondanks zijn waarschuwing dat de zee waarschijnlijk niet helder genoeg is vandaag – gaan we op pad naar Turtle Beach om schildpadden te spotten. Dit strand blijkt ook een klein paradijs. Het is er rustig en klein met maar 1 strandtentje dat er uit ziet zoals je het op een tropisch strand verwacht. Een rieten hutje met bordjes waar met de hand geschreven staat dat er cocktails en sapjes te verkrijgen zijn.
Al vrij snel komen we er achter dat Sanka helaas gelijk heeft wat betreft het snorkelen. Doordat het een paar dagen minder mooi weer is geweest en het zelfs heeft geregend, is het water troebel geworden. Het heeft dus met maar 1 meter zicht weinig zin om hier met onze snorkelsetjes te gaan zwemmen. Teleurgesteld besluiten we dan maar op één van de bedjes te gaan liggen en wat eten en drinken te bestellen.
Picture Perfect, toch?
Ik heb getwijfeld of ik dit wel met jullie moet delen, maar ik doe het toch. Ik wil jullie graag laten zien dat wij ons ook niet continu goed voelen en alles hier ook niet altijd perfect is. Ook wij hebben mindere dagen en beïnvloeden elkaars humeur daar mee. Ik geef eerlijk toe dat ik een stuk gevoeliger ben voor ‘moodswings’ dan Erik. Ik kan soms door het minste of geringste al enorm chagrijnig worden. Zo ook nu.
Het snorkelen is dus niet mogelijk en dat stelt mij teleur. Ik wil zo graag een schildpad in zijn natuurlijke omgeving zien, dat ik nu alleen maar gefocust ben op wat er niet lukt. In plaats van wat we allemaal al wél hebben gezien en meegemaakt. Bij de research die ik gedaan heb naar wat er allemaal te zien en te doen is in Sri Lanka, kom ik overal tegen dat je met gemak schildpadden kunt spotten. Wij hebben er in al die tijd nog geen gezien. Althans, niet zonder een grote groep andere toeristen die met een biertje in de hand op 2 meter afstand staan toe te kijken hoe een schildpad eieren legt in Mirissa. Of zoals we twee weken geleden onderweg naar Weligama ook al schildpadden dachten te kunnen zien, maar dat pakte anders uit.
Stress op reis
Door deze teleurstelling krijg ik ineens een soort stress dat ik niet goed kan plaatsen. Ik heb het gevoel alsof ik hier nog heel veel ‘moet’ zien en doen, terwijl we nu nog maar een paar dagen te besteden hebben. Sanka zou ons nog allemaal andere strandjes laten zien, we hebben beloofd nog drone shots te maken…. Ineens heb ik het gevoel alsof er veel te weinig tijd is, terwijl ik ook gewoon lekker niks wil doen. En nu hebben we ook nog eens beloofd om vanaf vrijdag te helpen als workawayers.
Het positieve is dat ik dit gevoel niet aan het opkroppen ben, maar deel met Erik. Het minder goede eraan is dat ik het nog niet goed onder woorden weet te brengen. Daardoor reageer ik mijn frustratie op hem af en wordt het er niet gezelliger op tijdens het eten. Gelukkig weet Erik -na 11 jaar samenzijn- wel hoe hij met mij om moet gaan in zulke situaties, dus laat hij het maar even.
Schommelen: de perfecte oplossing
Erik probeert alles voor mij in perspectief te plaatsen. ‘We moeten helemaal niets en we moeten al helemaal geen druk ervaren van bijv. het maken van de dronebeelden of het werken hier. Dus als we ons daar niet goed bij voelen, kunnen we dat gewoon laten gaan.’ Ik weet dat hij daar ook helemaal gelijk in heeft en dat ik me nu ook aan het aanstellen ben. Gelukkig weet Erik mij ook altijd weer op te vrolijken. ‘We hebben nog helemaal niet geschommeld op ons favoriete strandje!’ roept Erik ineens. En inderdaad…we hebben nog wat tijd over voor we op pad gaan voor onze volgende activiteit, dus na het eten gaan we dan ook direct naar Jungle Beach.
We hebben mazzel. Er gaat precies op dat moment een gezinnetje weg, waardoor wij alle tijd en ruimte hebben om te schommelen en mooie foto’s te maken. Misschien was dit wel het beste idee om nu te gaan doen. Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat als ik te veel in mijn hoofd bezig ben, ik de focus naar mijn lichaam moet verplaatsen. Bijvoorbeeld door te gaan sporten, yoga te doen, op mijn ademhaling te letten. En wat is er nu meer bevrijdend dan schommelen? En dat ook nog boven een prachtige zee, tussen de palmbomen. Mijn slechte humeur verdwijnt al snel als sneeuw voor de zon.
Met Kate en Leon naar Rock Temple
Ineens is het kwart voor 3. We moeten opschieten want we hebben om 3 uur afgesproken met Kate en Leon, een Engels stelletje dat we hebben ontmoet bij Into the Blue. Zij zijn hier ook een paar dagen te gast en verblijven in één van de andere cabanas. Ook zij vinden het leuk om wat meer van de omgeving te zien. Daarom hebben we ’s ochtends tijdens het ontbijt afgesproken om einde van de dag samen de Rock Temple te bekijken. Zodra we thuis zijn springen we onder de douche, smeren we ons weer in en staan we rond 3 uur klaar om te gaan. We stappen met z’n 4en op de scooter. Het is een stukje rijden, wat wel erg lekker is met dit warme weer. Halverwege maken we een stop voor een ijsje en rond een uur of 4 komen we aan bij de tempel.
Het oogt rustig. Vrijwel direct komen er twee vrouwen en een man op ons af. De vrouwen willen lotusbloemen verkopen, die we kunnen meenemen naar boven als offer voor Buddha. De man lijkt ons vooral te willen helpen. Met zaken zoals waar we onze scooter kunnen parkeren en hoe we onze weg naar boven kunnen vervolgen, waar we een kaartje moeten kopen, etc. Maar, het zal Sri Lanka niet zijn als ook deze man zichzelf -voor je er erg in hebt- aanbiedt als gids. Gelukkig komen we daar zelf ook snel genoeg achter en weten we hem op tijd te vertellen dat we hier geen behoefte aan hebben. Anders waren we hem geld schuldig voor zijn geleverde dienst. Omdat de vrouwen met lotusbloemen ons maar blijven achtervolgen, en Kate en ik ze toch ook wel erg mooi vinden, besluiten we er daar wel 2 van te kopen.
Brutale aapjes
Waar zijn we nu eigenlijk? Sanka noemt het ‘Rock Temple’, maar officieel heet het: Mulkirigala Raja Maha Vihara. Een oude boeddhistische tempel in Mulkirigala, gebouwd op een 205 m hoge natuurlijke rots. Omringd door nog eens vier rotsen. Niet alleen de weg naar de top, waar prachtige Buddhas en tempels in de berg te vinden zijn, maar ook het uitzicht op de top zelf schijnt absoluut de moeite waard te zijn. Bella heeft ons al gewaarschuwd voor de brutale apen die er rond lopen, maar aan de start van onze klim staan we daar nog niet bij stil.
Zodra we een paar passen gelopen hebben, schrikken we op van een harde gil. Het is Kate. Een aap is op haar schouder gesprongen om haar lotusbloem af te pakken. Gelukkig kunnen we er allemaal hard om lachen en heeft de harde kreet er voor gezorgd dat de aap geschrokken is. De man achter de balie heeft de actie zien gebeuren en waarschuwt ons voor de bloemen. De apen vinden de bloemen lekker en zullen daarom naar ons toe komen. Daar zitten we beiden eigenlijk niet op te wachten, dus zodra we bij de eerste tempel aankomen offeren we ze.
Geheime plek op de top
De klim naar boven is prachtig. Er zijn diverse tempels te bewonderen en het gezelschap van de apen is toch stiekem wel erg leuk zolang ze op veilige afstand blijven. Alleen het laatste deel van de klim is wat spannend. Dat komt eigenlijk vooral omdat het een vrij steile trap is, met naast ons enorme afgronden. Niet goed voor de hoogtevrees, waar vooral Kate last van heeft. Op een rustig tempo -wat overigens i.v.m. de hitte ook helemaal geen slecht plan is- vervolgen we onze weg naar de top. Sanka heeft ons vertelt dat er een geheime plek is op de top, waar we nog een veel mooier uitzicht hebben. En dus volgen we zijn instructies op.
En ja hoor, zodra we het gat in de bosjes doorlopen komen we uit bij een enorme klif waar we echt prachtig uitzicht hebben over de vallei en de andere rotsen. We zijn er stil van. De combinatie van de ondergaande zon, het groen, de mist over de jungle onder ons en de spannende klif maakt het een unieke plek. En we zijn ook nog eens alleen! En omdat er niemand is maken we hier wat mooie drone shots. Op de terugweg naar beneden blijkt de plek toch niet echt geheim te zijn, want zodra wij weg lopen komt er een enorme groep aan lopen. Wat een timing.
Pizza!
Op de terugweg vragen Kate en Leon wat onze plannen zijn met eten. Wij hebben al plannen gemaakt met Katie en Jasper om bij hen ‘thuis’ pizza te gaan eten, maar daar kunnen we natuurlijk nog wel wat extra gezelschap bij gebruiken. En dus app ik Katie om te vragen of het oké is als we nog twee mensen meenemen. Gelukkig vinden zij het ook gezellig en dus stappen we op de scooters op weg naar Kirinuga. Zoals al eerder gezegd verblijven Katie en Jasper hier gratis, in ruil voor hun werkzaamheden online (website, Instagram) en in de vorm van yoga lessen. Dit is geen verkeerde plek om te verblijven!
Kirinuga is, zoals ze het zelf noemen een ‘Boutique retreat’. Je moet er wel wat meer geld voor neerleggen, maar dan heb je ook wat. Een luxe verblijf. Overal is over nagedacht. Het verbaast ons dan ook niet dat de eigenaar een Europeaan is (Duits). De eigenaar is super gastvrij, hij vindt het geen probleem als we pizza bestellen en die in hun bar op eten. Jasper gaf ons al eerder de tip om pizza te bestellen bij Kingfisher en dus proberen we dat nu ook te doen. Maar helaas. De kok heeft geen zin om pizza’s te bakken en dus hebben we pech. Gelukkig zit er om de hoek ook nog een pizza tentje waar Katie en Jasper uiteindelijk een paar pizza’s afhalen. Het is een ontzettend gezellige avond met z’n zessen en we spreken af dat Katie en Jasper van de week bij ons komen ontbijten.
Dilemma: wel of niet op olifanten safari?
Eenmaal terug bij Into the Blue staan we voor een dilemma. Kate en Leon vragen ons of wij morgen mee willen op olifanten safari. Super gezellig natuurlijk! En als we met z’n 4e gaan, scheelt dat ook een hoop geld. Maar, eigenlijk hebben wij al eerder besloten om geen safari te maken. Onze voorkeur gaat uit naar een Ecolodge in de buurt. En dus kiezen we er toch voor om niet mee te gaan.
De volgende ochtend hebben wij Katie & Jasper op bezoek voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt komt het surfen ter sprake. Jasper blijkt een ontzettend goede surfer te zijn en surft elke dag op het strandje van Tuktuk bay. Wij zijn verbaasd dat te horen, omdat het bij ons zo’n fiasco was de vorige keer. Jasper stelt voor om einde van de middag samen te gaan, zodat hij ons wat tips kan geven. Dat slaan we natuurlijk niet af!
Schildpad in zicht!
Na het ontbijt komen Kate en Leon terug van hun safari, ze hebben een top tijd gehad! Maar, zij zijn nu ook wel in voor een duik en dus besluiten we met z’n 4e naar Silent Beach te gaan. Het lijkt wel alsof de golven elke dag hoger worden, want ik beland nu echt ‘in de wasmachine’. Daardoor durf ik vervolgens de rest van de middag niet meer te zwemmen. Gelukkig maar zou ik bijna zeggen, want om toch wat verkoeling te zoeken loop ik naar het ‘natuurlijke zwembad’ (een poeltje van zeewater, afgebakend met rotsen). Al snel komt één van de medewerkers van ‘Lobster Pot’ naar mij toe en vraagt mij of ik een schildpad wil zien. Een paar tellen denk ik na of dit een goed idee is, maar ik besluit hem te vertrouwen en met hem mee te lopen, over de rotsen en door de bosjes.
Na twee minuten lopen komen we samen uit bij een andere baai. Hij vertelt me dat ik geduld moet hebben omdat de schildpad nu onder water is. En net op het moment dat ik het wel erg lang vind duren en mij afvraag of ik niet onder valse voorwendselen naar dit afgelegen plekje ben mee gelokt, zie ik een kop boven water stijgen. Wat een mooi gezicht! Het is weliswaar van een afstand, waardoor het wat lastig zichtbaar is, maar dat mag de pret niet drukken. Hoe bijzonder om zo in het wild een schildpad te zien zwemmen? Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik terug naar de andere drie en vertel het verhaal. Natuurlijk zijn zij ook benieuwd en dus lopen we met z’n 4e terug om nog even te kijken. Hoe ontzettend gaaf en weer is een van onze dromen werkelijkheid geworden.
Nieuwe surflessen
Voor we er erg in hebben is het alweer 5 uur. Snel springen we op de scooters op naar Tuktuk bay om daar Jasper te ontmoeten voor onze surfles. We beginnen met wat tips hoe we op ons surfboard moeten liggen. Gek genoeg is dit tegenstrijdig met de tips die we van onze leraar in Weligama hebben gehad. Toch voelt het in het water tijdens het peddelen al wel een stuk gemakkelijker. Het duurt lang voor we bij de juiste golven uitgekomen zijn om te kunnen surfen. Ik ben eigenlijk al gesloopt voor we beginnen. De golven zijn zo hoog waar we elke keer doorheen moeten peddelen, dat ik er ook wel een beetje angstig van word.
Angst en onzekerheid zijn geen combinatie om het te leren, maar ik zet door. We krijgen tijdens het wachten op de juiste golf nog een paar goede tips van Jasper, maar na 2 golven geprobeerd te pakken, ben ik er klaar mee. Ik heb mijn voet opengehaald aan de rotsen en mijn surfboard is al een keer op mijn hoofd geland. Dit gaat er niet beter op worden. Erik besluit wel door te gaan en dat is geen verkeerde keuze. Met een big smile komt hij een uur later aanlopen. Hij heeft zoveel baat gehad bij de tips, dat hij een paar grote golven heeft kunnen pakken. Echt heel tof.
Top taste
Na het surfen en het opfrissen gaan we nog een keer met Kate en Leon uit eten, want morgen is helaas alweer hun laatste dag. We hebben de tip gekregen om Rice & Curry te gaan eten bij “Top Taste Restaurant & Pool Table.” Alleen al voor deze briljante naam willen we wel een gokje wagen. En dit stelt ons absoluut niet teleur. Chep Kamal (de Sri Lankanen spreken de ‘f’ uit als een ‘p’) maakt echt de meest lekker curries voor ons klaar die we in weken hebben gegeten. Hij wil ook graag met ons op de foto en wij krijgen een heel familie album te zien via Facebook. Een bijzondere avond, niet in de laatste plaats omdat we ook nu weer zo’n bijzondere klik hebben met mensen die we pas een paar dagen kennen. Het blijft bijzonder om je zo snel thuis te voelen bij mensen…
Afscheid nemen in stijl
De volgende ochtend verrassen we Kate met taart en een lied , want ze is jarig! Leuk om even bij stil te staan. Zo kunnen we op een leuke manier afscheid nemen van dit leuke stel. En van het ene afscheid vallen we in het andere afscheid, want ook Bella gaat Into the Blue bijna verlaten. Maar niet voor we een laatste dag met haar en Matteo doorbrengen. Na het ontbijt krijgen Bella en Matteo een vrije middag van Sanka en gaan we er met z’n 4e op uit.
Op avontuur met de Italianen
We beginnen wederom bij Silent Beach, genieten daar van het niks doen, drinken kokosnoten en Isabella speelt wat op de ukelele. Sanka heeft ons een tip gegeven om ook nog naar een ander geheim strandje te gaan ‘Paradise beach’. Helaas hebben wij zijn uitleg niet helemaal goed opgeslagen, of blijkt het niet helemaal te kloppen. Via de reguliere weg komen we er niet uit. En dus besluiten we bij Amanwella, luxe resort, om hulp te vragen. Ze laten ons weten dat we het strandje via een shortcut kunnen bereiken door over de rotsen in de zee te lopen.
Zo gezegd zo gedaan denken wij, maar dat valt vies tegen. We zijn uiteindelijk 1,5 uur verder voor we strand bereiken. Echt een goed idee om deze klim midden op de dag, in de brandende zon, zonder lunch te doen. Isaballa en Matteo zijn blijkbaar meer dan wij gewend op deze rotsen te lopen, want zij houden een razend tempo aan. Zelfs na dat Matteo zijn voet behoorlijk heeft open gehaald aan de rotsen (en we natuurlijk geen EHBO setje mee hebben) weet hij ons nog in te halen.
Terug naar Jungle Beach
We slaken allemaal een zucht van verlichting als we het strandje voor ons zien, want…. eten!!! Na het lezen van al onze verhalen is het jullie vast niet ontgaan dat wij (lekker) eten nogal belangrijk vinden tijdens het reizen, maar de Italianen kunnen er ook wat van hoor! Bij hen is eten misschien wel nog belangrijker. Met onze blikken gericht op het enige restaurantje “Think Club” dat op dit strand te vinden is, hebben wij niet eens door hoe mooi het hier is. Dat realiseren we ons pas na het eten. Gelukkig hebben we vanaf de bovenste verdieping van het restaurantje een mooi zicht. Het is helaas geen geschikt strandje om te zwemmen op dit moment, dus besluiten we de middag af te sluiten bij ons favoriete strand om van de zonsondergang te genieten: Jungle beach.
Oja, je zou misschien verwachten dat we enorm blij waren met het eten dat we bij Think Club kregen, maar helaas eindigde het in een deceptie. Tijdens het wachten op ons eten hebben we het alleen maar over de lekkerste Italiaanse gerechten gehad, dat sowieso geen enkel Sri Lankaans gerecht aan onze behoefte had kunnen voldoen. Daarnaast blijken de gerechten hier in verhouding ook nog eens hartstikke duur te zijn, waardoor we het houden bij een simpele Roti.
Na met z’n 4en in een Tuktuk te hebben gezeten (wat ik je niet aan zou raden), worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang bij Jungle Beach. Dat maakt de hele middag weer in één klap goed. We genieten van elkaars gezelschap en de Ukelele. Doen een paar yoga poses. De avond vliegt voorbij.
Vallende kokosnoten
De volgende dag nemen we helaas afscheid van Bella, maar niet voordat ze nog even in een palmboom is geklommen. Ja, je leest het goed. Die ochtend komt er speciaal iemand langs om in de grootste palmbomen van het terrein te klimmen. Dit wordt gedaan om zo de kokosnoten en dode takken uit de boom te laten vallen (met beleid) zodat niemand gewond raakt. We staan verbaasd over het tempo waarin deze man de boom in klimt, maar ook over het feit dat hij zo goed kan blijven zitten in de top terwijl het daar toch aardig heen- en weer gaat door de wind. Bella is benieuwd of ze het ook kan en dus geeft hij haar nog een lesje boom klimmen.
Cricket
Wij vermaken ons de rest van de dag weer op het strand. Op onze vaste zonsondergang plek is die avond een groep locals bijeengekomen om cricket te spelen. Matteo en Erik spelen ook een potje mee. We kunnen de kans natuurlijk niet voorbij laten gaan er een leuk filmpje van te maken.
Einde van onze vrijheid...of toch niet?
En voor dat we er erg in hebben is het alweer vrijdag. Vandaag checken we uit als gasten van Into the Blue, maar verlengen we ons verblijf als workawayers. ’s Ochtends pakken we dus onze spullen in en nemen we afscheid van onze fijne cabana. We nemen onze intrek in de villa, waar de mooie tweepersoonskamer dan toch nog op ons staat te wachten. Sanka laat ons weten dat we pas einde van de dag aanwezig hoeven te zijn, dus hebben we nog een dagje extra te besteden.
Surfen in Hiriketya, met verrassing!
Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. We appen Kate en Leon, die een paar dorpjes verder op verblijven. Zij zijn aan het surfen op het strand van Hiriketiya (bij Dickwella) en het lijkt ons wel wat om daar bij aan te sluiten. Het is voor ons ongeveer een half uurtje rijden met de scooter en we drinken eerst een kopje koffie samen bij The Grove. Daarna zijn we uiteindelijk zo’n 1,5 uur aan het surfen. Het is hier echt ontzettend leuk! De baai is knus, een klein paradijsje, maar wel wat drukker. Je kunt wel zien dat het een populaire surfbestemming is, maar dat is ook niet voor niets. De golven zijn hier weer een stuk rustiger dan in Tangalle en dus voor ons fijn om weer een beetje zelfvertrouwen te krijgen.
En net op het moment dat ik moe begin te worden, zie ik ineens iets onder mijn surfboard doorzwemmen. Het water is hier zo helder, dat ik het goed kan zien. Ik kan alleen bijna mijn ogen niet geloven, het is een enorme schildpad! Het zo’n gekke gewaarwording om zo’n enorm dier te zien zwemmen tussen alle surfende mensen. Ik besluit hier maar van te genieten en te stoppen met surfen. Als ook Leon en Erik klaar zijn met surfen gaan we met z’n alle ontbijten bij The Grove. Niet veel later nemen we dan écht afscheid van Kate en Leon, want we hebben al weer een klein beetje haast om op tijd te zijn voor onze volgende afspraak.
Nederlands onderonsje
We hebben wederom een lunch afspraak bij Kokomos, maar deze keer niet met onze Amerikaanse vrienden, maar met oude bekenden uit Nederland! Super leuk. Annemiek en Christiaan zijn in Sri Lanka en nu zij hier in de buurt slapen, kunnen we de kans om elkaar te ontmoeten natuurlijk niet voorbij laten gaan. Wij hebben Annemiek en Christiaan ontmoet in Chili, toen we twee jaar geleden op reis waren. Het klikte daar al snel en we hebben daar een paar activiteiten samen gedaan. Vervolgens hebben we elkaar nog zo’n 3 keer in Nederland gezien. En nu dus hier, in Sri Lanka. Hoe leuk is dat? Het is ontzettend gezellig om met hen bij te kletsen en we geven ze wat tips voor strandjes in de omgeving.
Eenmaal terug op het thuishonk hoeven we eigenlijk niet veel te doen. Sanka laat ons weten dat we morgen pas écht gaan beginnen. We starten dan met onze eerste ontbijtdienst. We zijn benieuwd! Hoe zal het ons bevallen om op deze fijne plek – die inmiddels als thuis voelt- ineens aan het werk te gaan?
Reisverslag: Tangalle – 24 – 28 februari. Dag 41 – 45 van onze Wereldreis.
