Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. Voor ons geen must see. Toch verblijven wij hier een paar dagen, met eigenlijk maar 1 doel: het verlengen van ons toeristen visum. Als dat lukt kunnen wij in plaats van 30 dagen, totaal 90 dagen in Sri Lanka blijven. En dat geeft ons toch wel een hoop meer vrijheid. Zal het ons lukken het bureaucratische systeem te doorstaan?
Eerste indruk Colombo
Onze eerste indruk van Colombo is niet per se de beste. We hebben te maken met een tuktuk chauffeur die zich uiterst vervelend gedraagt. Vanaf het busstation worden we geholpen door een iemand die wij ontmoeten in de bus. Super aardig, hij instrueert de tuktuk chauffeur waar we naar toe moeten en het lijkt er op dat dit goed door komt.
Eenmaal een stuk op weg, begint de chauffeur steeds meer vragen te stellen over waar het nu precies is en we komen er al snel achter dat hij geen idee heeft. Het blijkt een stuk verder te zijn dan hij dacht dat het was en dus raakt hij geïrriteerd over onze afgesproken prijs. Eenmaal dichterbij ons hostel is het (door de eenrichtingswegen) ook nog eens lastig te vinden. De combinatie van de geïrriteerde chauffeur, die nu dus meer geld van ons wil, de vermoeidheid van de reis en de honger, zorgt bij ons voor een niet al te gezellige sfeer.
Als we dan eindelijk ons hostel bereiken, blijkt daar ook nog eens niemand aanwezig en hebben wij geen idee of we hier nu kunnen verblijven. We hebben namelijk besloten om op de bonnefooi te gaan en de boeking hier pas af te ronden. Uiteindelijk vinden we een telefoonnummer, dankzij Lisa’s lokale simkaart waar we mee op internet kunnen, en weten we de eigenaar te bereiken. Gelukkig, er is plek voor Joseph en Maria in deze herberg. Als de wiedeweerga zetten we de spullen in onze kamer en gaan we op zoek naar eten, voordat Lisa’s hangry mood echt opspeelt. Althans, voordat… Als we de tuktuk chauffeur mogen geloven is Lisa’s hangry mood allang actief.
Omdat we alleen in Colombo zijn met als doel ons visum te verlengen, besluiten we een betaalbaar hostel te kiezen in de buurt van het kantoor. Zo kunnen we, als we willen, met een half uur lopen bij het kantoor zijn. Vandaar onze keuze voor ‘Yoho Serendepity’. Een prima keuze, want het heeft alles wat wij nodig hebben: een schone kamer, een fijne badkamer en gratis filterwater. We hebben bewust gekozen voor geen ontbijt, omdat er in de omgeving vast iets te vinden is. Simpel, maar fijn dus. Het nadeel is dat het kantoor zich in een buitenwijk bevindt, en dit hostel dus ook. Er is dus niet meteen heel veel keuze voor eten te vinden. We kiezen er daarom voor om direct om de hoek naar een toeristische fastfood keten te gaan, Cakes & Bakes Café: . Niet helemaal ons ding, maar ‘it scratches the itch’
De volgende dag is het zondag. Het kantoor is dan natuurlijk niet geopend en dus hebben we een fijne rustdag ingepland. Ontbijten doen we weer bij Cakes & Bakes Café. Wij raden dit plekje zeker aan voor ontbijt. Vanaf 10.00 uur serveren ze hier heerlijke bonenkoffie, voor die tijd enkel de lokale specialiteit: een combinatie van kardemom thee, koffie en chocolademelk, een bijzondere combinatie. Leuk om te proberen, maar absoluut niet onze favoriet. Verder hebben ze hier lekkere cakejes, taartjes, noem maar op. Met goed gevulde buikjes lopen we wat rond in de omgeving dat voornamelijk bestaat uit winkeltjes en supermarkten.
Vega Paradijs
We doen wat inkopen en de rest van de dag brengen we door op onze kamer, zodat we kunnen uitzoeken waar we hierna kunnen gaan surfen. Het is nog een hele klus om dit uit te zoeken, er is veel aanbod. Wij zijn in de veronderstelling een surf en yoga retreat te boeken. Maar bij het zien van de prijzen weten we niet meer zo zeker of dit wel een goed idee is. Na wat gekibbel over geld en wat voor ons nu de beste optie is, besluiten we voor een fijn hostel te gaan in Weligama: de plek om als beginner het surfen te leren. De surflessen boeken we dan los ergens op het strand en ook yoga zullen we zelf moeten doen, of eventueel losse lessen boeken. Verder schrijven we ook nog wat artikelen voor op de website. ’s Avonds willen we graag ergens anders gaan eten.
Vanuit het restaurant waar wij gister zijn geweest, zagen we heel groot ‘Vegetarian hotel’ staan. Dat trok de aandacht en dus besluiten we daar nu naar toe te gaan. Hier hebben we zeker geen spijt van! Wat een heerlijk eten. Het blijkt Indiaas eten te zijn, maar daar hebben ze in Sri Lanka ook genoeg plekjes voor. In het begin voelt het ietwat ongemakkelijk om naar binnen te gaan. De met tl-verlichte ruimte zit vol met locals die ons verbaast aan kijken.
Gelukkig is er nog een plek vrij en al snel komt er iemand naar ons toe die ons in zijn beste Engels probeert te helpen. Toch begrijpen wij niet helemaal wat hij bedoelt. Op de muur naast ons hangt heel groot het menu, maar is er enorm veel keuze. En eigenlijk hebben we geen idee wat het allemaal is. Het enige bekende op de kaart is Rice & Curry en dus vraag ik of we dat kunnen krijgen. Maar, dat is er alleen met de lunch. We zullen dus iets anders moeten kiezen.
Uiteindelijk wordt het duidelijk voor de serveerder dat wij graag van alles wat zouden willen proberen. Toen dat kwartje eenmaal gevallen was, begon hij met liefde een grote schaal vol met diverse vada en dosa te vullen. De curry bevindt zich in een grote emmer die steeds alle tafeltjes rond gaat. Verder krijgen wij nog onze eigen chutneys (European spicy). Echt heel erg lekker. De serveerder vindt het ook erg leuk dat wij er zijn, want hij wil graag een selfie met ons maken. We beloven hem morgen weer te komen eten!
Visum aanvraag
De volgende ochtend staan we vroeg op. Dit is de dag! We gaan ons visum verlengen. Een aantal keer hebben we gelezen wat we hiervoor moeten voorbereiden, dus zijn we helemaal klaar om te gaan. We nemen mee: pasfoto’s, uitreistickets, bankgegevens (online, zodat we kunnen aantonen voldoende geld op zak te hebben), paspoort, geld (98 dollar voor 2 personen) om het visum te betalen. Nu vraag je je misschien af of we dan al over een uitreisticket beschikken, aangezien we nog geen plannen hebben. Dat klopt, eigenlijk hebben we dat ticket ook niet. Gelukkig bestaat er ‘Onwardfly’. Als we een uitreisticket nodig hebben, kunnen we een geldig ticket voor 24 uur bij hen huren. Lees hier alles over hoe wij dat doen!
Nog een laatste check voor het adres… en dan stuit Erik opeens op een website waar staat dat het immigration office verhuisd is! Wat suf. Dat we daar nu pas achter komen. Extra suf is dat het kantoor zich nu aan de andere kant van Colombo bevindt, waardoor we nu alsnog een uur (!) in de tuktuk moeten zitten en dus helemaal niet in de buurt zijn. We zijn in ieder geval blij dat we er nu nog achter komen en niet al bij het andere kantoor voor de deur stonden. Check dus altijd goed het adres. Meest actuele gegevens zijn hier te vinden.
Gelukkig komen we alsnog redelijk op tijd aan. Er wordt namelijk geadviseerd om minimaal 4 uur uit te trekken voor het verlengen van het visum, en om 16.00 uur gaat het kantoor dicht. Dus het beste is in de ochtend te komen. Bij de ingang staat al direct een rij om alleen al naar binnen te komen. Gelukkig gaat deze rij vrij snel voorbij. Eenmaal binnen is het gigantisch druk. Het ziet er uit als een gate op een luchthaven. Allemaal stoeltjes in het middel van de ruimte met aan de zijkanten kleine hokjes waar je terecht kunt voor allerlei zaken, maar ook voor eten. Gelukkig vertelt iemand ons al snel dat dit niet de ruimte voor de toeristenvisa is, en worden we doorgestuurd naar het gebouw erachter. Dit gebouw ziet er splinternieuw uit en oogt rustig. We krijgen goede moed. Eenmaal op de 4e verdieping zien we al snel waar we naartoe moeten, want helaas….ook hier is het super druk.
De eerste rij is om een appliciation form te halen. Gelukkig gaat dit redelijk snel. Terwijl we in de rij staan kunnen we het grote bord bestuderen waar alle stappen zorgvuldig op beschreven staan. Geeft wel even wat duidelijkheid. Eenmaal het formulier op zak, gaan we op zoek naar een leeg plekje waar we het kunnen invullen. Ik heb, zeker voor werk, diverse visa appliciation formulieren in moeten vullen en deze is redelijk eenvoudig.
We zijn dus na 5 minuten alweer klaar en gaan opnieuw in dezelfde rij staan om ons nummertje te krijgen. Maar helaas. we hebben onze pasfoto’s niet op het formulier geplakt, dus worden we de rij weer uitgestuurd. Even verderop staat een tafeltje met daarop een potje lijm, waar we onze pasfoto mee kunnen bevestigen aan het formulier. Dat we daar zelf niet aan gedacht hebben… suf. We staan nu dus al voor de derde keer in dezelfde rij, maar eindelijk ontvangen we ons eerste nummertje.
Redelijk snel wordt dit nummer weergegeven op een groot scherm, wat betekent dat we naar een van de balies moeten komen. Daar worden we doorgestuurd naar een andere ruimte, aan de andere kant van de gang. Dit is de ruimte waar alle gegevens worden gecheckt, spannend. Ook hier hoeven we eigenlijk niet heel lang te wachten. Dit geeft ons goede hoop! Wellicht zijn we wel veel eerder klaar dan de 4 uur die er voor staat.
Al snel zien we wel dat het nummertjes systeem niet echt werkt. Als ons nummer verschijnt gaat er namelijk iemand anders het hokje naar binnen. Gelukkig zijn wij alsnog redelijk snel daarna aan de buurt. Eenmaal in het hokje, waar wij dus een interview verwachten, of in ieder geval een check van het uitreisticket, wordt er amper naar het formulier gekeken. Er wordt iets op gekrabbeld, het wordt aan de kant gelegd. Onze paspoorten worden er bij gevoegd en op ons nummertje wordt een tijdstip geschreven: 13.00 uur. Shit, aangezien het nu nog geen 10.00 uur is, mogen we dus toch nog een paar uur wachten voor we ons paspoort op kunnen halen.
Met lichte teleurstelling omdat we nu dus toch lang moeten wachten en omdat we van alles hebben voorbereid, wat helemaal niet nodig blijkt te zijn, gaan we weer terug naar de eerste ruimte. Daar namen we plaats in een andere wachtruimte waar we moeten wachten tot ons nummertje verschijnt om voor ons visum te betalen. Hier duurt het extreem lang. Tussendoor gaat iedereen ook nog eens lunchen, waardoor je er zo nog 45 min extra bij op kunt tellen.
Gelukkig is er wel een klein barretje, waar je koffie kunt halen en wat snacks. Tijdens het wachten zitten we naast een lieve Sri Lankaanse mevrouw, dus komen we de tijd wel door. Zij spreekt goed Engels en vertelt ons over de oorlog in Sri Lanka, wat voor haar de reden was om naar Nieuw-Zeeland te vluchten. Hier woont ze nog steeds en ze nodigt ons uit om langs te komen als we in Nieuw-Zeeland zijn ;). Eindelijk zijn we aan de beurt, we moeten 98 dollar betalen voor 2 visa en kunnen dit gelukkig ook met creditcard doen.
Inmiddels is het dan ook alweer 12.15 uur, dus beginnen we het wel realistisch te vinden dat we onze paspoorten om 13.00 uur op kunnen halen. We gaan naar de laatste wachtruimte. Super gek, maar ineens bevinden zich hier geen borden meer waar je nummer op verschijnt. Hier staat iemand achter een microfoon (die niet hard staat) een aantal nummers in rap tempo op te noemen. We moeten dus opletten en besluiten iets dichterbij te staan. Natuurlijk denken meer mensen als wij, dus is het hier lekker proppen. Al na 15 minuten wordt ons nummer omgeroepen en zijn wij weer in bezit van ons paspoort. En ja hoor, het visum voor de verlenging van 60 extra dagen zit er ook in! Wat fijn, het is gelukt. En dat binnen 3,5 uur.
Met een blij gevoel verlaten we het kantoor en gaan we terug naar ons hostel. De rest van de dag doen we niet veel meer en ’s avonds gaan we -zoals beloofd- weer eten bij ons favoriete tentje. De dag erna zit ons bliksem bezoek aan Colombo er alweer op. We vinden het niet jammer om hier weg te gaan. Van wat we onderweg allemaal gezien hebben (vanuit de TukTuk) spreekt het ons niet aan om hier langer te blijven.
Op naar Weligama! We kiezen er voor om met de trein te reizen. Hoe zal dat zijn? Net zo hectisch als de bussen? Maar belangrijker nog, zal het ons lukken om op het surfbord te blijven staan?
Reisverslag: Colombo 8 – 11 februari. Dag 25 – 28 van onze Wereldreis.
Kostenoverzicht Colombo
- Bus Kalpitiya – Puttalam – Colombo: 355 ruppee p.p.
- Tuktuk busstation Colombo – hostel: 550 ruppee p.p.
- Diner Bake & Cake (vega burger + pasta + drankje): 900 ruppee p.p.
- Overnachting hostel Yoho Serendepity: 2.700 ruppee p.n.
- Tuktuk hotel – visa bureau: 650 ruppee
- Visum: 48 dollar p.p.
- Lunch Bake & Cake: 200 ruppee p.p.
- Diner hotel Amitrah/ vegetarian hotel: 350 ruppee p.p.
- Tuktuk hostel – treinstation: 300 ruppee
+/- 200 Sri Lankese Ruppee = 1 euro
