Vrijheid! Na 5 weken te hebben doorgebracht in een huisje is het genoeg geweest. De lockdown wordt keer op keer verlengd en daarnaast krijgen we bericht dat ‘wildkamperen’ wordt gedoogd. Nog langer wachten in een huisje voelt simpelweg niet meer als een optie. Nog geen 24 uur later bevinden wij ons op een doodlopende weg, hoog in de bergen, omgeven door schreeuwende jongeren. Was dit wel zo’n goed idee?
Tijd voor vertrek
Maandagochtend 08.00 uur, we worden wakker met een glimlach en lichte spanning in ons lichaam. Het voelt allemaal nog een beetje spannend, maar vandaag is het na 5 weken eindelijk zover, we gaan weer op pad. We proppen ons ontbijt naar binnen, legen de koelkast, vullen de jerrycans en doen nog een laatste ronde door ons huisje. Dat na zo’n lange tijd toch ook een beetje als ‘thuis’ is gaan voelen. Een gek gevoel, maar we zijn er klaar voor, we gaan weer op ‘reis’.
Boodschappen doen in Kalamata
Onze eerste stop is de lokale supermarkt, waar we na 5 weken bijna dagelijks contact toch graag persoonlijk afscheid nemen. Het contrast met onze volgende stop kon dan ook haast niet groter.. de Lidl. Oftewel de droom van elke camperaar. De dichtstbijzijnde vestiging vinden we in Kalamata op zo’n uur rijden, erg spannend, want het is nog steeds lockdown en ondanks het ‘gedoogbeleid’ is reizen zonder goede reden nog steeds verboden.
De reis gaat gelukkig voorspoedig en we slaan voldoende boodschappen in zodat we voorlopig even geen supermarkt meer hoeven te zien. Op het parkeerterrein openen we de Park4night app en vinden we een prachtige plek om te overnachten. Hoog in de bergen, ver van de drukte in de stad, die je hier ondanks de lockdown nog steeds aantreft. De weg is steil en hobbelig en na een half uur klimmen eindigen op een ongekend mooie plek. Weliswaar onder een zendmast, maar toch prachtig.
Er is een klein kerkje en verder is er niks of niemand te bekennen, althans.. De hele middag en avond komen er jongeren op brommers of auto’s om aan de lockdown en de mondkapjes te ontsnappen. We spreken een aantal jongeren die nieuwsgierig zijn wat we hier doen en ons vol enthousiasme vertellen dat dit wat hun betreft de mooiste plek van Griekenland is. Los van al het vuil dat ze hier laten rondslingeren.
Onrust in de nacht
Rond 23.00 uur gaan de laatste jongeren weg en vallen wij rustig in slaap, totdat we om 02.00 uur wakker worden van toeterende auto’s en schreeuwende mensen. Op een meter van Fred wordt er in het zand geslipt en worden er flinke toeren gedraaid. Wat in zo’n situatie toch erg spannend is. We zitten letterlijk in niemandsland, aan het einde van een doodlopende weg en zien geen hand voor ogen. Er zijn 2 of 3 auto’s en we horen de jongeren schreeuwen en lachen. Wij houden ons stil en bereiden ons mentaal voor op een ‘lange avond’. Gelukkig houden ze het rond 03.30 uur weer voor gezien en komt onze hartslag weer enigszins tot rust.
Met een flinke kater worden we de volgende ochtend wakker en ruimen we de puinhoop op die de jongeren hier afgelopen nacht hebben gemaakt. We twijfelen of we moeten blijven of dat we toch voor ‘veiligheid’ kiezen. Maar hoe stom het misschien ook klinkt, de plek was zo mooi, het zonnetje schijnt, dus we gokken op een eenmalige gebeurtenis en een goede afloop.
Tijd voor een nieuwe plek
De volgende nacht is het op een enkele brommer na gelukkig wel rustig, dus we zijn blij met onze keuze om te blijven. Het internetsignaal is super, dus aangezien we niks ‘mogen’ gebruiken we onze tijd om aan ons nieuwe project te werken. De dag vliegt voorbij en we snappen niet dat we niet eerder de keuze hebben gemaakt om weer te gaan reizen.
De volgende nacht is het helaas weer raak, we schrikken midden in de nacht wakker van getoeter en geschreeuw. Het voelt dit keer zelfs nog bedreigender dan de eerste keer, dus we doen geen oog meer dicht. We zouden het liefst wegrijden, maar de doorgang is geblokkeerd en we hebben er met het parkeren van de bus helaas geen rekening mee gehouden dat we makkelijk weg zouden kunnen. Leermomentje..
Gelukkig laten ze de bus met rust, maar dit keer is het voor ons genoeg geweest. Het voelt simpelweg niet veilig, of je voelt je in ieder geval erg kwetsbaar. Nadat we weer met de vuilniszak in de weer zijn geweest laten we Kalamata de volgende ochtend voor wat het is en gaan op zoek naar een nieuwe stek.
3x is scheepsrecht
We hebben onze blik laten vallen op een super idyllische plek tussen de olijfbomen, met zeezicht en met het nodige klimmen en klauteren zelfs een prive toegang tot de zee. Klinkt te mooi om waar te zijn? Dat was het ook. Na ongeveer 1,5 uur rijden bereiken we onze nieuwe plek, die lijkt op een stuk onder water gelopen prive terein van een local, waar we Fred met vrij grote zekerheid niet fatsoenlijk in- of uit kunnen krijgen. Dat betekent dat we de steile rotsachtige weg in zijn achteruit weer terug moeten..
De zweetdruppels lopen van Erik zijn gezicht en Fred moet alles op alles zetten om weer boven te komen. De volgende stek zou rechtstreeks op het strand moeten zijn met plek voor één camper, maar helaas: Bezet. We besluiten hier wel te gaan lunchen en raken aan de praat met de eigenaar van de camper. Een vrolijke Italiaan die net aan het lunchen was met een groot glas rode wijn. Hij wijst ons op een leuk haventje aan de andere kant van de baai waar hij eerder die week ook heeft gestaan.
De perfecte werkplek
We gokken het er op en vinden nog geen 5 minuten later een super schattige haven. Een kleine kerk op de kop van de haven wordt omgebouwd tot hotel, kleine vissersboten en een prachtig uitzicht. Blauw water, een ‘privé’ strand, drinkwater en een top internetverbinding. Wat wil een mens nog meer. Vanaf deze plek kan Lisa in alle rust werken aan de cursus die met de dag meer vorm begint te krijgen. De energie is goed, het weer is super en de nachten zijn er stil. Heerlijk. Doordat Griekenland nog steeds in lockdown zit brengen we de dagen veel door achter de laptop, met tussen de middag een frisse duik en een uitgebreide lunch, heerlijk.
Kerst in aantocht
De kerstdagen komen er inmiddels met een razend tempo aan dus we contacten onze lockdown buddies Joren en Emma. Zij blijken op een mooie plek aan het strand te staan op zo’n 2,5 uur rijden. Doordat we daar ook uitstekende voorzieningen hebben (wifi, leegplek en vers water) beslissen we langzaam die kant op te rijden.
Op naar gezelschap en een Griekse kerst!
