We zijn onderweg naar de thermaalbaden van Përmet en worden door Google over een onmogelijke weg genavigeerd. Het heeft de afgelopen 24 uur geregend en glibberen en glijden over smalle bergwegen langs een steile afgrond. We kunnen niet keren en Fred heeft te weinig power om in z’n achteruit terug te kunnen. Dit kon niet lang goed gaan en dat is ook zo, we komen vast te zitten in de modder en glijden van de berg naar beneden. We doen een schietgebedje en komt met een klap tot stilstand. We zijn gelukkig de goede kant van de weg op gegleden en met de trekhaak tegen de rotsen tot stilstand gekomen. Dit kan alleen in Albanië.
Nationaal Park Vlorë
We worden wakker met een heerlijk zonnetje en na een ochtendyoga verlaten wij Gjipe beach en vervolgen wij onze weg naar Vlorë. Het eindpunt van de Albanese Riviera. We koersen richting het Nationaal Park Vjose-Narte, bekend van de brede stranden en een met Flamingo’s gevulde lagune. Eenmaal in het park stuiten we echter op een plas die zo breed is dat de Rijn er jaloers op zou zijn. Eind oefening? Nee hoor, er komt een minuscuul autootje aangestuitert die zonder gas terug te nemen vrolijk doorrijdt. Het water komt net niet boven de wielkasten uit, dus rijdt Fred er als een held op sokken stoer achteraan.
We komen uiteindelijk uit bij een breed zandstrand waar de locals op zondag samenkomen om te picknicken, feesten, bbq’en en meer. Erg leuk om te zien. Helaas staat voor ons het noodzakelijke kwaad op de agenda, wassen. We zijn nog geen wasserette tegengekomen, dus spannen we de scheerlijnen en gaan we oldschool zelf aan de slag om de onderbroeken weer schoon te krijgen. Part of the job.
De zoektocht naar de 1000 ramen van Berat
Na Vlorë is het tijd voor een bezoek aan Berat, de stad van de duizend ramen. Onderweg komen we zowaar terecht op een snelweg, wat misschien gek klinkt, maar wat een verademing ten opzichte van het gros van de wegen hier. We bereiken Berat dan ook binnen no-time en kunnen de bus boven de berg recht voor de kasteeldeuren parkeren. We gaan op zoek naar hét iconische plaatje van de stad. Tientallen witte huisjes met vierkante ramen die tegen de heuvel zijn opgebouwd.
Het duurt even voordat we door hebben dat de stad van de 1000 ramen niet op- maar onder aan de berg is gebouwd, dus pakken we Fred en rijden we weer naar beneden. Hier hoeven we gelukkig niet te zoeken en nadat het iconische plaatje is geschoten trakteren we onszelf op pizza en bier. Bij elkaar nog geen 5 euro, je snapt, wij, lees Erik, zijn fan!
Osum Canyon
De parkeerplaats in Berat ligt in het centrum aan een drukke weg, dus we besluiten toch alvast door te rijden in de richting van onze volgende bestemming. De Osum Canyon, oftewel de Albanese Grand Canyon. Op ongeveer een uur rijden vinden we een prachtige rivierbedding waar we ons kamp opslaan. Direct nadat we hebben geparkeerd begint het te regenen en stopt het pas 24 uur later weer. In de tussentijd doet Lisa in de stromende regen een digitale yogales met onze vriendin Laura. Deze held beschermt het fort en schenkt nog een extra koffie in, terwijl ik vol bewondering toekijk en de verwarming nog wat hoger zet.
Na de yogales rijden we door richting de Osum Canyon. We weten niet exact waar we moeten zijn en worden richting Çorovodë genavigeerd. We zoeken en zoeken, maar van een indrukwekkende de kloof is niks te zien. We komen op doodlopende wegen terecht en worden door iedereen op straat nagestaard. We doen daarom maar even navraag en leren dat de vallei hier start, maar pas zo’n 15 minuten verderop goed zichtbaar is.
Ondanks de harde regen genieten we enorm van het uitzicht en vinden we een te gekke brug voor een zelfs nog beter uitzicht in de kloof. Hopelijk kunnen we morgen weer even opwarmen bij de thermaalbaden van Përmet, die op zo’n 1,5 uur rijden liggen.
Angstige momenten in de modder
Als we de volgende ochtend vol goede moed vertrekken, verlaten we al snel de verharde weg en komen we terecht op een onverharde weg. Dit verandert al snel in een modderbad maar dom en naïef als we zijn hopen we nog steeds dat de weg ‘zoals altijd’ iets verderop weer gewoon als een verharde weg verder gaat. Helaas loopt het dit keer allemaal anders en komen we vast te zitten op een modderige bergweg.
Lisa stapt uit en ziet het niet meer zitten, ik overigens ook niet, maar ja, geen keuze. Met een hoop gedoe en gemanoeuvreer komen we alsnog los, herpakken we ons en besluiten we uit te stappen en te voet de weg verder te verkennen. Het ziet er niet goed uit.
Omdat we niet kunnen keren en Fred achteruit te weinig vermogen heeft om de modderbaden door te komen glibberen we nog een heel stuk door totdat we een stuk bereiken waar we eindelijk kunnen keren. Inmiddels zijn we al 2 uur onderweg voordat we eindelijk een andere auto zien die stopt om te vragen of alles goed gaat. Ze zijn verbaasd dat we überhaupt zo ver zijn gekomen en verzekeren ons dat we NIET verder kunnen. De weg wordt alleen nog maar erger en duurt voor hen met 4×4 nog minimaal 1,5 uur.
Het goede nieuws, een uur later bereiken we veilig ons startpunt en we beseffen ons wat een geluk we hebben gehad dat we het er heelhuids vanaf hebben gebracht op naar blijkt ‘een van de gevaarlijkste wegen van Albanië’. Het slechte nieuws, we moeten nu zo’n 6 uur omrijden. Morgen dan maar.
Waterbronnen van Përmet
De volgende dag rijden we zo ongeveer de hele route die we tot nog toe in Albanië hebben afgelegd voor een tweede keer en bereiken we alsnog de thermaal baden van Përmet. Hier zien we al snel een stoere Nederlandse bus staan en raken we aan de praat met Anke en Eltjo, 2 super inspirerende vijftigers die hun droom leven. De volgende middag gaan we de baden in, ontdekken we een stuk van de omgeving en de rest van de tijd brengen we met onze buren door. Zij vertellen ons over hun reis door Turkije en Irak (!), hoe waanzinnig gaaf. Erik wordt alweer onrustig…
Panoramaweg en boetiekhotels
De volgende middag rijden we de prachtige panoramaweg tussen Përmet en Korçë, onze laatste stop voordat we doorrijden naar Noord-Macedonië. Het is hier ijskoud, het regent en er is wederom strenge vorst verwacht. Hotelletje pakken? Erik stemt voor ‘niet zeuren, gewoon in Fred slapen’, Lisa stemt voor ‘niet zeuren, we pakken een hotelletje’.
Niet geheel verrassend krijgt Lisa de meeste stemmen en vinden we een heerlijk boetiek hotel. Omdat Erik een sportieve verliezer is kiest hij vervolgens de meest luxueuze kamer met een groot bad middenin de kamer inclusief luxe diner voor 2. Een waardige manier om het eerste deel van onze onvergetelijke reis door Zuid-Albanië af te sluiten.
