Eindelijk! Lisa kan zich niet inhouden en schreeuwt het bijna uit van vreugde als ze ‘eindelijk’ verse truffel op een menukaart ziet staan. We zijn weliswaar nog nét te vroeg in het seizoen, maar enkele restaurants serveren al verse witte truffel en wij hebben er daar één van gevonden. Dat ze zeldzaam zijn blijkt ook wel uit de prijs, een klein beetje schaafsel over je pasta kost al snel €25,00 extra. Dan maar een salade waar de truffel al bij inbegrepen is, ook lekker.
Matteo, ons lot uit de loterij
We zijn vandaag weer op pad met Matteo, ons lot uit de loterij. We hebben Matteo ontmoet in Sri Lanka waar we ongeveer een week samen zijn opgetrokken. Net als wij heeft ook hij zijn wereldreis moeten onderbreken en is hij in afwachting van een nieuwe reis aan het werk bij zijn broers in de bouw. Dit heeft voor ons als grote voordeel dat hij weet wat wij graag willen zien en hij makkelijk tijd vrij kan maken.
Truffelhunters in Piëmont
Hij heeft een gave route door Piëmont voor ons uitgestippeld waarin we via verschillende middeleeuwse dorpjes eindigen in het pittoreske Cella Monte. Bij een van deze dorpjes, Moncalvo, zien we een excentrieke man in een korte broek met soort van vissers/ scoutingjasje een restaurant binnen lopen. Waarop Matteo ons weet te vertellen dat dit waarschijnlijk een ‘truffelhunter’ is.
We informeren bij het restaurant waarop de gastvrouw ons vermoeden bevestigd. Er worden hier al truffels geserveerd, terwijl de grote regionale opening van het seizoen in Alba pas voor volgende week op de agenda staat. Score!
Goede truffel eet je pas in november
Nog voor Matteo en ik elkaar kunnen aankijken, heeft Lisa al een tafeltje gereserveerd en haar bestelling doorgegeven. Gelukkig kon deze vrouw er geen woord van verstaan, want €75,00 voor 3 porties met truffel schaafsel over onze bordjes pasta was misschien iets teveel van het goede. Gelukkig waren er betaalbare alternatieven en zo aten wij nog geen 20 minuten nadat we de Truffelhunter hadden gespot de meest vers denkbare truffel.
Eerlijk is eerlijk, de smaak was lekker, maar niet heel spannend. Later leren we dat je de beste truffel in de maand november kan scoren. Ach, al hadden we dit eerder geweten, we hadden Lisa toch niet kunnen weerhouden van het proeven van nieuwe smaken.
Nog meer culinair genieten: koeienhersenen
Matteo heeft die avond een etentje staan met groep vrienden en vraagt ons of wij het niet leuk vinden om dit ‘mee te maken’. Wel worden we gewaarschuwd, ze spreken geen Engels en zijn culinair onderlegd.
Dit blijkt, het restaurant, waar sinds de jaren ’80 niks meer is verandert, serveert traditionele gerechten. Zo worden onze culinaire smaken verrijkt met de smaak van koeienhersenen (lekker gekruid, maar de structuur in combinatie met het idee is om misselijk van te worden), varkenswangspek (smakelijk, maar de enorme vetlaag was ons iets teveel) en slakken (verrassend lekker) en andere ‘specialiteiten.
Hoe raar het misschien ook klinkt, doordat wij er letterlijk geen woord van konden verstaan konden we ‘op afstand’ genieten van dit heerlijke Italiaanse schouwspel.
Met 'gids' hiken in Cinque Terre
De dagen volgen elkaar weer snel op en inmiddels voelt Fred zich na een week helemaal thuis op het erf. Het was voor ons dan ook erg makkelijk om hem hier nog een paar dagen langer te laten staan voor onze volgende hike. Tijdens de tours door Piëmont komen we namelijk tot het plan om samen naar Cinque Terre te gaan voor een meerdaagse hike.
Voor wie Cinque Terre niet kent, dit zijn 5 prachtige, kleine, idyllische, maar mega toeristische gekleurde dorpjes in Ligurië, aan de Italiaanse bloemen Riviera. Wij zijn hier een paar jaar terug al eens geweest, maar toen deden we de ‘snelle’ route per boot en trein. Dit keer gaan we te voet onder begeleiding van onze Italiaanse gids en in deze ‘rustige’ corona tijd beloofd het een compleet nieuwe ervaring te worden.
Rennen voor de trein, om 06:00 uur...
Om 05:00 uur gaat de wekker zodat wij de eerste trein naar Monterosso kunnen nemen, het eerste dorp van Cinque Terre. Aangezien Italianen traditioneel altijd te laat zijn, was het niet geheel verrassend dat we voor 06:00 uur al moesten rennen om onze trein te halen. Wij zijn immers niet voor niks zo vroeg opgestaan. De 3 uur durende reis verliep voorspoedig en binnen no-time genoten we bij aankomst in het zonnetje van verse koffie met een fenomenaal uitzicht over de middellandse zee.
Het voordeel van corona? Rust!
Vanwege de slechte weersvoorspellingen hebben we de avond voorafgaand aan de hike de 3-daagse hike teruggebracht naar een 2-daagse hike. De eerste dag staat er ongeveer 20 kilometer op de planning met de nodige hoogtemeters en dag 2 staat er ongeveer 15 kilometer op de planning richting Portovenere.
De tocht verloopt voorspoedig en we genieten (bijna) elke seconde van de hike. De prachtige gekleurde bergdorpjes volgen elkaar op en lijken nog weer mooier dan de vorige keer dat wij hier waren. Al kan dat ook komen doordat we deze keer niet geplet werden in de massa toeristen. Wat dat betreft hebben we eindelijk een voordeel gevonden van de huidige corona situatie.
After a hike: we eat!
We slapen die nacht in een leuk appartement in het laatste dorpje Riomaggiore. Uiteraard gaan onze Italiaanse lessen hier ook weer door en bestaat ons diner uit verschillende pasta’s en gefrituurde zeevruchten. De volgende ochtend zijn de beentjes overduidelijk toe aan een massage, maar helaas we beginnen direct met een flinke klim. We passeren bossen, wijnvelden, kerken en kastelen, met vrijwel continue een uitzicht over de Middellandse zee. En dat op een ‘gewone’ doordeweekse dag.
Deze bofkonten nemen een duik
Dit zijn voor ons van die typische momenten dat we ons realiseren hoe bijzonder het is dat we deze reis op deze manier kunnen ondernemen. Vandaag was het gelukkig een ‘relatief’ korte hike van 6 uurtjes dus was er in Portovenere nog tijd voor een verfrissende duik tussen de rotsen. Dit keer zijn we op tijd voor de trein en genieten we na van deze prachtige, maar slopende hikes.
Afscheid nemen van onze Italiaanse familie
Via Anne, de moeder van Matteo, komen we in contact met een Italiaanse gids uit Turijn, het lijkt haar leuk om ons de stad te laten zien. Na anderhalve week ondergedompeld te zijn in deze omgeving is het voor ons nu dan tijd voor een bezoek aan de hoofdstad van Piëmont: Turijn.
We worden nog één laatste keer uitgenodigd voor een onwaarschijnlijk lekkere lunch waarna we afscheid nemen van de familie. Nog geen uur later parkeren we Fred op de parkeerplaats aan de rand van Turijn en berijden we ons voor op een nieuw avontuur.
