Als 2 gelouterde inbrekers klimmen we over het hek dat de oprijlaan afsluit voor de boze buitenwereld. We hopen dat niemand ons kan zien en bovenal dat we geen waakhonden tegen gaan komen. 1,5 uur later kijken we elkaar met een gelukzalige glimlach aan en zien we dat we beide onder het bloed zitten. Het is gelukt, George is bevrijdt.
Beach Cleanup en appeltaart
Het is zover, we gaan Bozas Beach na 5 weken verlaten, eindelijk! We hebben onze pijlen gericht op het meest zuidelijke puntje van het Griekse vasteland. Het Geopark Agios Nikolaos. Maar voordat het zover is houden we samen met onze buren een grote schoonmaakactie op het strand waar we de afgelopen weken zoveel plezier hebben beleefd. Tassen vol koffiebekers, lege flessen, opblaasbandjes, jerrycans en meer halen we van het strand. Ondanks dat het strand in eerste instantie zelfs schoon leek te zijn!
Nu we onze ‘achtertuin’ weer schoner hebben achtergelaten dan we het hadden aangetroffen kunnen we met een gerust hart afscheid nemen. Maar niet voordat we langs onze steun en toeverlaat Maria zijn gereden. De dames hebben een lekkere appeltaart voor haar gebakken, als bedankje voor al het lekkers dat zij ons de afgelopen weken heeft gegeven. Zoals Maria zei: mijn dochter woont ver weg en jullie ouders wonen ver weg, dan moeten wij dus goed voor elkaar zorgen.
Geopark Agios Nikolaos
Het voelt helemaal onwennig om na zo’n lange tijd weer te reizen, maar toch ook direct heerlijk. Fred stuitert over de wegen en door de vele stormen van de afgelopen weken zijn verschillende popnagels waarmee het dakterras op de dragers is bevestigd los getrild. Dit betekent dat wij onderweg een heuse attractie zijn en dat we door iedereen worden nagekeken. Dit keer niet omdat ze Fred zo gaaf vinden, maar omdat hij een klereherrie maakt.
Na ongeveer 2 uur rijden bereiken we het Geopark Agios Nikolaos. We worden kilometers van te voren al gewaarschuwd dat het verboden is om hier te kamperen. Alleen al vanwege de offroad weg snappen we direct waarom. Doordat het inmiddels donker is als we de campers parkeren kunnen we direct genieten van het onvoorstelbare aantal sterren dat er in de lucht te zien is. Ongelofelijk. We hebben het onszelf overigens moeten aanleren om ons wat minder van deze borden aan te trekken, aangezien de locals het vaak alleen maar leuk vinden als we langs komen en graag een praatje maken. Dat het onder ‘normale omstandigheden’ in het hoogseizoen verboden is begrijpen we heel goed.
Hiken door versteende bossen
De volgende ochtend gaan we direct op onderzoek uit. Het Geopark Agios Nikolaos staat namelijk bekend om zijn versteende bossen. Overal zijn er fossielen te vinden en dus versteende boomstammen. Erg bijzonder om te zien. Maar vreemd genoeg ook iets waar je snel aan went. We ondernemen direct een gave hike over rotsachtig terrein naar het meest zuidelijke stukje van het Griekse vasteland. Het is een toch van zo’n 2 uur over de rotsen, met een klein kerkje als eindbestemming.
Hier worden we opgewacht door een vrouw die hier al sinds een jaar woont zonder voorzieningen. Je kunt hier overnachten als je toestemming hebt van de pastoor. Je moet dan wel je eigen slaapzak, eten en drinken meenemen. Contact ons voor meer informatie.
Fred gaat offroad
Op de terugweg zien we een afgelegen plek verder het park in tussen de rotsen en direct aan het water. De toegangsweg is rotsachtig, steil, en totaal niet verantwoord. Maar het ziet er zo idyllisch uit, dat we toch een poging willen wagen om hier de campers te parkeren.
De bus van Joren & Emma staat een heel stuk hoger op de wielen, dus die gaan voorop en testen of het haalbaar is om beneden te komen. Dit bleek mogelijk en met behulp van rijplaten was zelfs onze ouwe trouwe Fred in staat om de afdaling te maken. Gelukkig maar, want dit is misschien wel de mooiste plek waar wij tot nog toe hebben gestaan. Enige uitdaging.. we moeten ook weer omhoog, slik.
George wordt gevangen door de wind.
De daarop volgende dagen ondernemen we diverse hikes door dit prachtige gebied en schieten we gave beelden met de drone. Gaat dit altijd goed? Welnee, soms is de wind zo sterk dat onze kleine ‘George’ zelfs in de sportstand niet tegen de wind in terug kan vliegen. Helaas gebeurde dit toen wij bovenop de berg stonden en de drone 600 meter lager en bijna 2 kilometer verderop van de radar verdween. Het lukte helaas niet om de drone langs de weg te landen omdat het bereik continue wegviel. Dus gingen de dames terug naar de campers, terwijl Joren en ik met behulp van het logboek op zoek gingen naar de drone.
Een half uur later waren we beneden aan de berg en kon de grote zoektocht beginnen. Eenmaal aangekomen op de gemarkeerde locatie bleek al snel dat we geen slechtere plek konden treffen. Het zoekgebied bleek zo’n 10 meter lager dan de weg te liggen en overwoekerd met prikkelplanten. Niet veel later zagen we dat het ook nog eens onderdeel was van iemands achtertuin, waar je niet op een normale manier kon komen doordat het er zo stijl afliep. Behalve dan door het bijbehorende huis op te zoeken en vanaf daar de tuin in te klimmen..
Reddingsactie ‘George’
Als 2 gelouterde inbrekers klimmen we over het grote hek naar de oprijlaan en klauteren we door de tuin en hopen we dat er niemand thuis is. En tegelijkertijd hopen we nog harder dat dit een van de zeldzame huizen is waar ze geen waakhonden houden. Na ongeveer 1,5 uur zoeken, zien onze benen er uit alsof we ze met een kaasrasp hebben behandeld en vinden we George hoog in een boom hangen. Saillant detail, we begonnen onze zoektocht anderhalf uur eerder op exact deze plek. Zucht. Een paar uur later arriveren we weer bij de camper en blijkt de drone met een nieuwe batterij weer zonder problemen te vliegen. Gelukkig, was de reddingsactie dus voor niks.
Zwemmen, hangmat, bbq en een uitgeblust gevoel
De hierop volgende dagen genieten we enorm van het prachtige weer, de schitterende plek en de welverdiende rust. De hangmatten worden tussen de bussen gespannen, de bbq draait overuren en ’s avonds genieten we van de schitterende sterrenhemel. Dit hadden we duidelijk even nodig. De afgelopen 3 maanden hebben we keihard gewerkt aan de website en de cursus en voelen we ons een beetje uitgeblust. De lockdown duurt maar voort en elke sprankeltje hoop op verbetering gaat net zo snel weg als dat het komt. We weten simpelweg niet langer waar we goed aan doen.
Blijven we in Griekenland en wachten we net zo lang tot we wel weer vrij kunnen reizen, of gaan we toch weer terug naar het ‘vrije’ Italië. Al voelt het wel heel stom, omdat we Italië zijn ontvlucht voor een naderende lockdown, die er vervolgens nooit is gekomen. Terwijl de lockdown in Griekenland juist is gestart terwijl wij op de boot zaten. We zijn ons bewust van onze ‘luxepositie’ maar toch, wat een ellende.
