Wat een beginnersfout! Stom! Terwijl wij genieten van de sneeuw en warm binnen kunnen schuilen voor het koudefront is de handrem bevroren. Binnen blijken daarnaast ook alle leidingen bevroren, de kraan is bevroren en al het nog aanwezige eten is veranderd in een grote bruine massa. De kussens staan overeind, alles wat ooit vloeibaar was is massief geworden en dan hebben we het nog maar niet over het toilet… Winter in Noord-Macedonië.
Verlengd verblijf en een ijskoude Fred
Doordat het koudefront en de sneeuw blijven aanhouden verlengen we ons verblijf met 2 nachten. Want alle comfort en luxe zijn heerlijk, maar toch kunnen we niet wachten om weer zelf te kunnen koken.
De dag voor vertrek gaat Erik alvast kijken hoe het met Fred is gesteld. Dit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Fred is compleet ingesneeuwd en de sneeuwschuivers die het parkeerterrein vrij houden hebben het alleen nog maar erger gemaakt. Er is nu een complete muur van sneeuw en ijs rondom Fred ontstaan… Helaas hebben we hier geen foto’s van omdat Erik niet direct in de stemming was om terug naar het hotel te lopen voor de camera. De onderstaande foto is gemaakt na de 2e dag sneeuw, hierna volgden er nog 3 dagen onafgebroken sneeuwval.
In een van de aanwezige winkels kon Erik gelukkig een schep lenen en na zo’n 1,5 uur scheppen en schrapen zijn de bus en het pad naar de parkeerplaats weer sneeuwvrij. Wegrijden was nog geen optie, want de handrem was stijf bevroren en na een uur nog niet ontdooid. Beginners!
Handrem ontdooid en klaar voor vertrek
De volgende ochtend lukt het gelukkig om de handrem te ontdooien nadat we de motor z’n 1,5 uur hebben laten draaien. We nemen afscheid van de geweldige mensen hier en rijden richting onze volgende bestemming, de Matka Canyon. Het voelt heel gek om weer onderweg te zijn, maar tegelijkertijd ook echt heerlijk! Eenmaal aangekomen gaat de hike kleding aan, vullen we onze rugzak en gaan we op zoek naar de mooiste panorama’s.
Skopje, de hoofdstad van Noord-Macedonië
Na de hike hebben we gelukkig nog tijd over voordat de avondklok in gaat om wat boodschappen te doen. Ons eten was tenslotte verandert in een bruine massa. We belanden in een Islamitische buitenwijk van Skopje die vlakbij de Matka kloof ligt. We zien hier jongens van nog geen 10 jaar achter het stuur van auto’s, groepen mensen die samenkomen, geen mondkapjes en enkel Arabische tekens. Op het MK Donalds burgerrestaurant na. Uiteraard niet te verwarren met de MC Donalds zoals wij die kennen. Wow.
Vanaf hier rijden we door richting het centrum van Skopje waar we verschillende Park4Night spots hebben gevonden. Dit keer belanden we op een parkeerplaats naast het stadion van FC Vardar, het Ajax van Noord-Macedonië. Niet de mooiste plek, wel een goede plek om de stad verder te verkennen. De volgende ochtend gaan we weer vroeg uit de veren om deze stad verder te ontdekken.
De duizenden standbeelden van Skopje
Al snel komen we in het centrum en al lopende proberen we samen te omschrijven wat we van deze stad vinden. Mooi? Nee, niet echt. Lelijk? Nee, zeker niet. Statig? Soms. Kitscherig? In sommige opzichten wel. Neem bijvoorbeeld de afbladderende goud gespoten lantaarnpalen en brugleuningen. Interessant? Dat zeker.
Skopje is een ietwat grauwe stad, die door de plaatsing van duizenden (!) standbeelden direct iets mysterieus, maar ook iets statigs heeft gekregen. De overheidsgebouwen zijn groots, net als de centrale pleinen. De gebouwen zijn modern, maar toch weer in een afwijkende bouwstijl, terwijl de stad aan de andere kant van de rivier Vardar juist de thuisbasis is van de oude bazaar. Een van de grootste en oudste van de Balkan.
De volgende dag rijden we op advies van onze ‘berggids’ Dimitrija, die zelf uit Skopje komt, de bergen in voor een hike naar de top van het ‘kruis’. Een uitzichtpunt met een 80 meter hoog verlicht kruis. Met alle recente sneeuw, dat inmiddels in drap aan het veranderen is makkelijker gezegd dan gedaan. Wel een heerlijke wandeling met een prachtig uitzicht op de top.
De mooiste wijnen van Chateau Sopot
Vervolgens verlaten we Skopje voor de enorme wijnregio van Noord-Macedonië. Dit kleine land was voorheen namelijk ook de wijnhoofdstad van Joegoslavië. We komen terecht bij een schitterend wijnhuis waar we graag een wijnproeverij doen met wat hapjes erbij. De bestelling blijkt niet perfect doorgekomen te zijn, want we krijgen 2 complete maaltijden met volle glazen wijn. Ook lekker… Zodoende informeren we of we op de parkeerplaats kunnen overnachten, want rijden zou een uitdaging worden. Heerlijk de ruimte voor spontaniteit.
De wijnen zijn heerlijk, het uitzicht is prachtig en als we de volgende ochtend wakker worden hebben we het complete wijnchateau voor onszelf. Schitterend. We wisten beide niet dat Noord-Macedonië ook dit te bieden had. Rond 10.00 uur komt het personeel binnendruppelen en nodigen ze ons uit voor koffie en een rondleiding. Als we vervolgens nog worden afgetopt met een dessert kunnen wij niet anders zeggen dan dat dit een super plek is.
Race tegen de (avond)klok
We willen vandaag een relaxte dag, dus zoeken we een mooie plek aan het naastgelegen meer. Helaas blijkt het weekend hier begonnen en is er geen vrije plek meer te vinden. Oké, dan zoeken we wel verder naar een mooie spot om te lunchen. We komen op schitterende plekken, maar helaas nergens ruimte om te stoppen zonder tot je enkels in het vuil te staan. De keren dat we de verharde wegen verlaten resulteren helaas in ellende, waarbij we bang zijn om opnieuw vast komen te zitten. Uiteindelijk belanden we naast een elektriciteitshuis waar we alsnog kunnen genieten van het uitzicht.
De plek was door het vele verkeer niet geschikt om te overnachten, dus moesten we alsnog verder zoeken naar een geschikte plek. We rijden naar een van de bergdorpen waar we een Park4Night plek vinden. De weg naar deze plek toe was waanzinnig, wat we helaas niet over deze ‘slaapplek’ kunnen zeggen, een grauwe parkeerplaats volledig bedekt in modder en auto’s op bierkratten zonder wielen. Oké, dat laatste is misschien overdreven, maar het voelde niet fijn. Inmiddels is het alweer tijd voor een diner dus parkeren we in een met vuil bedekte parkeerhaven die we op de heenweg hadden gespot.
Offroad in de modder en sneeuw
Ook dit voelt niet fijn om te overnachten, dus bijten we de kaken op elkaar en beslissen we om door te rijden naar het Nationale Park dat op een uur rijden ligt. Eindelijk kunnen we onze verstralers gebruiken om de inmiddels pikdonkere wegen te verlichten. Maar goed ook, want de wegen zijn dramatisch. Als we bijna 2(!) uur later aankomen bij het nationale park worden we via een klein dorpje naar boven geleid.
Na een paar scherpe bochten en smalle straten belanden we wederom offroad in de sneeuw en modder en ziet het restant van de weg er barslecht uit. Het is inmiddels 21.00 uur, dus we zijn het HELEMAAL zat. We rijden met veel moeite weer weg uit de sneeuw en modder en gaan verder op zoek. Een half uur later bereiken we de volgende plek, die zo schuin is dat we bijna door de voorruit vliegen. Dan maar weer terug. Onderweg zagen we een parkeerplaats tegenover wat huizen, waar we om 21.55 uur parkeren. 5 mintuten voor de avondklok.
Direct komen er 4 mannen naar buiten die druk gebaren en vragen wat wij hier doen. We leggen de situatie uit en krijgen toestemming om hier te parkeren. We blijken op de parkeerplaats van een lokaal restaurant te staan. We krijgen te horen dat er een camera op ons is gericht. Waarschijnlijk is het goed bedoelt en is de camera op de parkeerplaats gericht tegen inbrekers, maar toch. We zijn kapot van deze dag, die resulteerde in 10 uur onderweg zijn en stressen in plaats van relaxen. Morgen dan maar. Vandaag was in ieder geval zo’n typische ‘vanlife’ dag dat niks gaat zoals gepland.
