Lisa zit met gevaar voor eigen leven op een overhangende rots, tientallen meters boven de grond, terwijl ik de drone gereedmaak. Eindelijk, want na 1,5 maand afwezigheid heeft George nieuwe vleugels en vliegt hij weer als nooit tevoren. Letterlijk… George vliegt omhoog, draait linksaf, stopt en stuitert zo het ravijn in… We horen hem nog 2 keer stuiteren, maar zien vervolgens geen spoor meer van hem. Geen verbinding, geen leven. We proberen nog een reddingspoging te ondernemen, maar het is te stijl, we komen in geen mogelijkheid ook maar in de buurt. K*T.
Het perfecte reisgezelschap
We maken ’s ochtends kennis met Igli en Genta, 2 levenslustige Albanezen van eind 30 en hebben direct een klik. Elk weekend gaan ze er op uit om een ander gedeelte van Albanië te ontdekken, of dit nu dorpen, steden, stranden of hikes zijn. Daarnaast geeft Genta Engelse les aan de universiteit van Tirana en spreekt Igli perfect Engels voor zijn werk als broker. Perfect gezelschap dus.
De bewogen geschiedenis van Albanië
We parkeren midden in het centrum van Tirana en ontdekken al snel dat Albanië heel veel geschiedenis met zich meedraagt. Elk bouwwerk dat we zien heeft een verhaal, waarvan de ene nog meeslepender dan de andere. Het eerste standbeeld dat we zien op het centrale Skanderbegplein is van de Generaal die de Turken buiten Albanië wist te houden. Het naastgelegen prominente bankgebouw is gebouwd door de Italianen tijdens de tweede wereldoorlog. Om nog maar niet te spreken over de vele duizenden koepelbunkers die je overal tegenkomt als een herinnering aan het communisme.
Het BunkArt museum
Na een indrukwekkende rondleiding en verschillende kopjes koffie sluiten we af met een bezoek aan het Bunk Art museum. Dit zijn 2 musea waarin je op aangrijpende wijze kennismaakt met het communisme, waar wij ons simpelweg niks bij voor konden stellen. Je kon en mocht niks, op alle denkbare gebieden. Je huis? Was van de staat. Je auto? Was van de staat. Je geld? Dat moest naar de staat. Religie? Bestond niet. Iedereen luistert iedereen af om zelf maar een betere positie te kunnen bemachtigen. Vluchten? Geen optie, je werd simpelweg naargeschoten als je een poging deed.
Albanië bloedt en is in tweestrijd
Het is dan ook onbegrijpelijk dat steeds meer jongeren ‘verlangen’ naar het communisme. Zij stellen dat de democratie in hun ogen nog niks heeft gedaan voor Albanië. Het geld gaat naar de regering en daar zien de inwoners niks van terug. Terwijl de infrastructuur, huizen, scholen en openbare voorzieningen juist perfect werden onderhouden ten tijde van het communisme. Nu ‘alles’ mag zie je dat bewoners vinden dat ze vuil op straat mogen gooien. Dat er overal bars en winkels gebouwd mogen worden en dat ze zelf mogen bepalen wat goed en fout is.
Zo ervaren we dat Albanië een land is dat zichzelf nog aan het ontdekken is en nog moet wennen aan alle vrijheden. Maar wel met inwoners die het zijn gewend om niks te hebben en om te delen en daardoor gastvrijer zijn dan we waar dan ook in Europa hebben gezien.
We sluiten de dag af in een traditioneel Albanees restaurant, waar we nog veel meer indrukwekkende verhalen horen en tevens worden uitgenodigd om volgende weekend de rest van de familie op het platteland van Burrel te ontmoeten. Wij zeiden uiteraard ja..
Fred in de Albanese garage
We hebben het uiteraard ook gehad over onze reis en de fysieke gesteldheid van Fred. De veren hebben het zwaar in Albanië en hij hangt inmiddels flink door aan de achterzijde. Het is inmiddels avond als we worden afgezet op de camping, maar dat weerhoudt Igli er niet van om direct met zijn garage te facetimen. Die geeft aan dat we 2 dagen later op 2e paasdag (!) al terecht kunnen. Aangezien ze hier geen woord Engels spreken annuleert Igli zijn plannen en gaat hij de hele dag met ons mee om als tolk te fungeren. Hoe bedoel je gastvrij.
Aangekomen bij de garage moeten we toch even wennen, het lijkt een autosloop, garage en vuilnisbelt in één. Maar we worden verzekerd dat het ware tovenaars zijn. Na een grondige inspectie maken ze een plan en hopen ze diezelfde middag al klaar te zijn. Ze hebben de benodigde onderdelen zelf niet op voorraad, maar nu ze weten wat ze nodig hebben is het hier heel gewoon om alle garages in de omgeving af te bellen, totdat ze de juiste onderdelen hebben gevonden.
Onverwacht verblijf in Dürres
In de tussentijd laat Igli ons meer van Durres zien en lunchen we samen op een mooie plek aan het strand. Aan het einde van de middag wordt duidelijk dat de ‘nieuwe’ bladveren toch niet passen. Ze moeten nu opnieuw op zoek gaan naar een passende constructie en hebben de bus nodig om alles in te kunnen meten. We krijgen een betaalbare accommodatie aangeboden op loopafstand van de garage. Eenmaal aangekomen blijkt dit een leegstaande kamer in een appartement te zijn met de nodige ‘aandachtspunten’.
Het kookstel werkt op gas, maar heeft geen gasfles, wifi verbinding is er alleen in de zomer, de kraan in de badkamer werkt niet en de veren van het bed komen door het matras naar buiten zetten. We voelen ons zwaar gegeneerd om dit af te wijzen, maar gaan toch zelf een hotel te boeken. Zodoende komen we uit bij een mooi gelegen hotel in de heuvels boven Durres op zo’n 20 minuten lopen van de garage.
De bus is vandaag klaar, ohnee, toch niet
We bellen dagelijks met Igli en krijgen elke dag te horen dat de bus hopelijk die middag klaar is. Zodoende checken we elke ochtend netjes uit en wachten we op een seintje dat we Fred weer kunnen ophalen. Maar helaas, net als op de maandag, krijgen we ook op de dinsdag, woensdag en donderdag te horen dat de bus nog niet klaar is. Vrijdag krijgen we dan het verlossende woord en kunnen we Fred weer ophalen. En wow, wat een verschil. De achterkant ziet er nu uit als een echte bus en niet meer als een oude dame die door haar hoeven is gezakt. We rijden direct door naar de wasstraat waar we voor omgerekend 4 euro de binnen- en buitenkant laten poetsen.
Fred wordt getest aan het meer van Bovilla
We verruilen de garage voor een schitterende plaats aan het meer van Bovilla waar we de volgende dag een mooie hike willen maken. De weg naar het meer was zeeeer hobbelig waardoor we direct onze nieuwe veren en schokdempers konden testen. Wat een verschil, heerlijk.
De volgende ochtend trekken we ons schoeisel aan en kunnen we niet wachten om wat gave shots te maken met George. Vorige week hebben we na 1,5 maand namelijk eindelijk nieuwe propellers gevonden in Tirana, dus we kunnen weer dronen!!
Vol goede moed klimmen en klauteren we naar het waanzinnige uitzichtpunt en trotseert Lisa met gevaar voor eigen leven het overhangende rotsblok voor een onvergetelijk plaatje.
Mayday, Mayday, George is down!
George was na 6 weken ‘vrijaf’ nog duidelijk in de vakantiemodus, en krijgt direct na het opstijgen een error en stopt ermee. Natuurlijk gebeurt dit terwijl wij op een klif staan en hij tientallen meters naar beneden valt. Lisa onderneemt nog verwoede pogingen om hem te redden, maar het is te stijl, we komen met geen mogelijkheid ook maar in de buurt.
We hebben gelukkig een back-up van de beelden, maar balen enorm dat we na zo’n lange tijd EINDELIJK weer mooie shots kunnen maken en dan gebeurt dit. Nu maar hopen dat de regen het geheugenkaartje vernietigen, want het zou jammer zijn als alle waanzinnige droneshots van onze afgelopen 1,5 jaar reizen door iemand anders geclaimd gaan worden. Wij balen!
Morgen gaan we richting het platteland van Albanië en hebben daar hopelijk voldoende afleiding om dit debacle snel te vergeten.
