Met z’n tweeën paardrijden door de Albanese Alpen, door rivieren die zijn gevormd door smeltwater, omgeven door besneeuwde bergtoppen en een gids die je alles over de geschiedenis weet te vertellen. Althans, dat was het plan. In de praktijk spreekt onze gids geen woord Engels, rijdt Erik op een paard die er zijn levenswerk van heeft gemaakt om hem zo vaak mogelijk van zijn rug af te gooien en hebben we meer liters Raki gedronken dan het aantal kilometers dat we hebben gereden. Only in Albania.
De mooiste hike van Albanië
Tussen het NP Valbona en Theth kun je de mooiste hike van Albanië ondernemen. Over verschillende bergruggen kun je in 1 of 2 dagen de oversteek maken van het ene Nationale park naar het andere. We hadden al begrepen dat het medio half april nog te vroeg in het seizoen was vanwege de grote hoeveelheid sneeuw. Het is de afgelopen weken mooi weer geweest, dus we hopen dat we in ieder geval een paar mooie hikes kunnen maken.
Op de boot over de Komani rivier was het al ijskoud en nog voordat we in Valbona zijn aangekomen is het alweer begonnen met sneeuwen. Als het dan de volgende 24 uur onafgebroken blijft sneeuwen krijgen we er toch een hard hoofd in. Op de eerste zonnige dag ondernemen we onze eerste poging, maar we redden het niet eens tot de voet van het gebergte. Binnen 2 kilometer zakken we bijna een halve meter weg in de sneeuw en met Lisa haar korte pootjes is dat simpelweg geen doen. We maken rechtsomkeert en troosten ons met de raki die we afgelopen week hebben gekregen.
Hiken of raki drinken?
De daaropvolgende dagen proberen we nog een aantal andere hikes in de omgeving in de hoop dat het ergens enigszins begaanbaar is, maar helaas. Hoe schitterend de omgeving ook is, er is weinig plezier aan te beleven als je niet verder komt dan de asfaltweg die 200 meter verder letterlijk ophoudt.
Panoramaroute naar Shkodër
We tanken Fred daarom vol en kiezen voor de panoramaroute terug richting de omgeving van Shkodër. Er staat zo’n 4,5 uur voor ingepland, maar de praktijk maakt er al snel 6-7 uur van.
Niet dat dit een straf is, want wat is deze route onwaarschijnlijk mooi en voor Albanese begrippen erg goed onderhouden. Echt een aanrader, zowel de heenweg met de boot, als de terugweg over de weg.
Nationaal Park Theth
Nadat we een paar dagen wat schade inhalen voor de ’bouw je business in 28-dagen challenge’ die we bij de IMU zijn aangegaan beslissen we nog steeds niet genoeg te hebben van Albanië. De Valbona kant van de Albanese Alpen was door de sneeuw niet toegankelijk, dus wellicht is de ‘Theth’ kant van de Alpen bereikbaar. Voor de zekerheid bellen we met een lokale VVV die ons lachend verteld dat we toch echt een maand of 2 (!) te vroeg zijn.
Het complete dorp is afgesloten van de buitenwereld door een ijs/ sneeuwlaag van zo’n 3 meter dik. De gemeente is nog niet begonnen met sneeuw- en ijsruimen en zelfs als ze vandaag beginnen doen ze zo’n 2-3 weken om de weg over een lengte van 5 kilometer begaanbaar te maken. Ongelofelijk.
De watervallen van Vermosh
We hebben een leuk Guesthouse getipt gekregen die langs een mooie weg ligt parallel aan de grens met Montenegro. Voor de zekerheid bellen we hen van tevoren om te checken of zij bereikbaar zijn en dit blijkt het geval. Zodoende komen we uit in Vermosh, de meest Noordelijke stad van Albanië. Het voelt alsof we in niemandsland zijn aangekomen, onderweg komen we honderden watervallen tegen en lijkt het alsof we de enigen op de weg zijn.
Aangekomen bij het guesthouse worden we hartelijk ontvangen en uitgenodigd voor raki en het diner. Betaald blijkt achteraf, maar dat mag de pret niet drukken 😉 De eigenaren spreken geen woord Engels, maar met handen, voeten en Google Translate komen we een heel eind.
Paardrijden door de Albanese Alpen
Het blijkt mogelijk om paard te rijden in deze omgeving, we bespreken de prijs en plannen direct een afspraak voor de volgende middag, inclusief gids. De volgende ochtend stond er één (klein) paard klaar, zonder gids, waarna ons gevraagd werd of we klaar waren om te gaan rijden. Uhm..? Met veel, heel veel moeite, lukt het ons om duidelijk te maken dat we alleen gaan rijden als we beiden een eigen paard hebben en een gids, zoals afgesproken. Erik heeft nog maar 1 keer in z’n leven op een paard gezeten en wij hebben in deze omgeving natuurlijk geen enkel idee waar we naartoe kunnen.
2 uur later staan er 3 paarden en kunnen we vertrekken onder begeleiding van de eigenaar. Hij vertelt in geuren en kleuren over de flora en fauna in de omgeving, over de bergen, de vele bunkers en politiek. Denken we, want hij sprak geen woord Engels. We doorkruizen rivieren en beklimmen een heuvel die zo stijl is dat we duidelijk onvoldoende PK’s aan boord hadden. En ja, we voelden ons schuldig… Na een half uur worden de paarden tot stilstand gebracht en komen we aan bij het huis van de oom en tante van onze gids.
Hier staat een tafel vol bier en Raki op ons te wachten en kunnen we onszelf moed indrinken voor de terugweg. Niet geheel onbelangrijk, want Erik was al binnen 10 minuten 4x bijna en 1x helemaal van zijn paard afgegooid. Tot Lisa haar grote vermaak overigens. Gelukkig viel de eigenaar voor de grote wisseltruc en konden we vervolgens ‘veilig’ onze weg vervolgen…
Laatste poging om te hiken in Albanië
De volgende dag schijnt het zonnetje en ondernemen we een laatste poging voor een mooie hike in de Albanese Alpen. Het eerste half uur verloopt geheel volgens plan, waarna we alsnog de sneeuwgrens bereiken. Zucht.
We geven het op. Noord-Albanië is met afstand het mooiste deel van Albanië, maar om echt van de natuur te kunnen genieten moeten we echt op een later moment terugkomen.
