Het is even zoeken voor onze TukTuk chauffeur vanaf het busstation van Tangalle, maar als we het hobbelige, onverharde paadje -omgeven met blaffende honden- af zijn gereden, belanden we in een van de fijnste, meest rustige en vredige plekjes van Sri Lanka “Into the Blue”. Bij aankomst op het terrein worden we direct omringd door het prachtig groen. Bananen, jackfruit, papaja, mango, cashew, kokosnoten. Het groeit allemaal in deze tuin. Te midden van de jungle staat een prachtige oude villa met aansluitend terras, en 3 grote cabanas. Zijn we hier wel goed? Wij hebben toch een eenvoudige tweepersoonskamer geboekt?
Een aangename verrassing
Tangalle, een stadje aan de zuidkust van Sri Lanka. Bij het zoeken naar de mooiste stranden van Sri Lanka komen we niet direct bij dit plaatsje uit. Hoe zou dat komen? Het lijkt wel of alle toeristen alleen maar naar Hikkaduwa, Unawatuna, Weligama en Mirissa gaan om een bezoek aan het strand te brengen (los van de oostkust, maar daar is het nu het seizoen niet voor). Wij prijzen onszelf gelukkig dat wij hier dankzij het gesprek dat we met de Amerikaanse Katie hadden, uit zijn gekomen. Omdat zij ons al een aantal mooie, afgelegen strandjes had getipt, zijn we op zoek gegaan naar een verblijf in de buurt van één van die strandjes.
Na wat zoek- en speurwerk komen we via Airbnb uit bij “Into the Blue”. Dit lijkt een perfect verblijf voor ons. Het is ietwat aan de prijzige kant, maar midden in de natuur, met mogelijkheid om yoga te doen en op de website schrijven ze dat ze ons alle geheime strandjes kunnen laten zien. En dus boeken we de tweepersoonskamer voor twee nachten. Maar zoals in de intro van dit artikel al even genoemd, zodra wij een voet op het erf zetten, vragen we ons af of we hier wel goed zitten met alle grote cabanas om ons heen.
Als snel komt een Sri Lankaanse jongen met een grote bos krullen, samen met een Zuid-Europese schone onze kant op. Ze verwelkomen ons hartelijk op hun terrein en nemen ons direct mee naar de meest dichtstbijzijnde cabana. ‘Hier slapen jullie’ is wat de Sri Lankaanse eigenaar tegen ons zegt. Onze monden vallen letterlijk open als we de cabana binnen stappen. ‘Wat is het hier groot!’ roepen wij in koor uit. Het stel begint te lachen en vertelt ons dat we een upgrade hebben gehad.
‘De tweepersoonskamer is momenteel bezet en deze cabana was nog vrij. Vandaar dat jullie hier kunnen verblijven. Mochten jullie langer willen blijven, kunnen jullie in deze cabana blijven voor dezelfde prijs.’ Erik en ik zijn echt met stomheid geslagen en voelen ons uiterst dankbaar voor deze mooie plek. Later blijkt dat we op dat moment beiden al zo’n gevoel hadden hier voorlopig niet weg te willen.
We zetten onze backpacks neer en lopen met het stel mee naar het terras. Onderweg vraag ik hen of zij samen de eigenaren zijn. Het Zuid-Europese meisje antwoordt snel dat zij niet de eigenaar is, maar hier aan het werk is. Ze stelt zich voor als Bella en komt uit Italië. Hij, Sanka, is wel de eigenaar. Zijn Franse vriendin is momenteel niet in Sri Lanka en we kunnen haar helaas alleen digitaal ontmoeten.
Geheime strandjes
Eenmaal op het terras nemen we plaats in één van de schattige zitjes, waar voor ons op tafel een getekende plattegrond ligt. Bella neemt de plattegrond met ons door, terwijl Sanka een welkomstdrankje voor ons maakt. ‘Ik zie dat jullie toe zijn aan wat kouds. Ik maak wel wat lekkers, komt goed’ roept hij ons na en hij verdwijnt in de villa. Bella legt ons uit dat we elke ochtend – tegen extra betaling – ontbijtjes met verse ingrediënten uit eigen tuin kunnen krijgen en dat we bij haar elke ochtend om 7 uur yoga kunnen volgen.
Wat een heerlijk vooruitzicht, denk ik meteen. Verder laat ze ons aan de hand van de plattegrond zien wat er in de omgeving allemaal te zien en te doen is. Dat komt voornamelijk neer op zon, zee, strand! Sanka komt aanlopen met onze verse fruitsapjes en schuift aan om nog wat extra informatie te geven. Hij is opgegroeid in dit plaatsje, Unakuruwa, waar we ons nu bevinden. Zijn ouders hebben even verderop een restaurant met verse vis en hij raadt ons aan er een keer romantisch te gaan eten (met uitzicht over de baai).
Ook vertelt hij over Tuktuk bay, ook wel ‘turtle beach’ genoemd. Dit is de surfspot van de omgeving, maar – de naam zegt het al – ook de plek om schildpadden te spotten tijdens het snorkelen. Bella vult hem aan door ons te vertellen over één van de geheime strandjes, jungle beach. Dé plek volgens hen beiden om vanmiddag nog naar toe te gaan om de zonsondergang te bekijken. En dus laten wij ons dat geen twee keer zeggen en besluiten ons om te kleden en die kant op te gaan.
Zonsondergang at Jungle Beach
Nadat we het hobbelige onverharde pad af zijn, komen we uit op de grote weg. Daar lopen we een stuk naar rechts en steken vervolgens de weg over. We komen uit op een nog hobbeliger paadje met loszittende stenen, dat stijl omhoog loopt. Het is maar goed dat Bella ons heeft verteld dat het lijkt alsof je verkeerd zit, want anders waren we hoogstwaarschijnlijk omgekeerd. Als we na 5 minuten klimmen bezweet boven komen, is het nog zo’n 5 minuten lopen naar het trappetje dat ons naar Jungle beach leidt. Wauw. Wat is het hier prachtig.
Als we links kijken zien we een prachtige baai, waar bijna geen mens te vinden is. Omdat het al later op de middag is, kunnen we wel inschatten dat de zon hier over niet al te lange tijd onder zou gaan en het strand in de schaduw zal liggen. Daarom besluiten we rechtsaf te gaan. Daar zien we een schommel gemaakt aan een hangende palmboom. Een plaatje dat je normaal gesproken op Instagram voorbij ziet komen. Dat is in het echt toch een stuk leuker!
Omdat Bella ons verteld heeft dat we ook hier nog even door moeten lopen, rechtsaf de hoek om, doen we dat. Het is even lopen over wat rotsen, maar dan komen we eindelijk uit bij het geheime strandje. Het is er prachtig en helemaal uitgestorven. We hebben het hele strand voor onszelf. En inderdaad, we hebben hier prachtig zicht op de ondergaande zon. Maar voor we daar uitgebreid van gaan genieten nemen we een duik in de verfrissende zee. Wat heerlijk. Dit is toch wel een van de grootste redenen dat we op reis zijn gegaan. Wat kan zwemmen in de zee toch heerlijk zijn en wat geeft het ons een vrij gevoel.
Prawns for dinner
Met een grote glimlach op ons gezicht komen we vlak voor het donker wordt weer aan bij onze cabana. Na een heerlijke douche lopen we richting het terras, om daar aan Sanka te vragen waar we in de buurt wat makkelijks kunnen eten. Sanka verrast ons wederom. ‘Normaal gesproken moet je het een dag van tevoren laten weten als je bij ons wil eten, maar ik heb nog wat prawns over omdat een ander stel genoeg had aan alleen de kreeft. Ik kan de prawns wel voor jullie klaar maken?’
Dat laten wij ons natuurlijk geen twee keer zeggen en dus nemen we plaats aan één van de tafeltjes. Vanavond worden we geholpen door de Engelse Josh. Ook hij werkt hier op het terrein en krijgt daar gratis verblijf en ontbijt voor terug. Het werken op die manier kan via Workaway, een website waar wij ons ook vaak in hebben verdiept en dit het zeker ook als mogelijkheid zien op deze manier te werken tijdens de reis. Josh steekt de kaarsjes voor ons aan, brengt ons een koud biertje en we maken een praatje terwijl we op de prawns wachten. Ons eten overtreft alle verwachtingen. Het is heerlijk!
Ochtend ritueel
De volgende ochtend zet ik de wekker, zodat ik om 7 uur de dag kan starten met yoga. Het is totaal niet moeilijk om zo vroeg mijn bed uit te gaan. Onze cabana is aan de bovenkant van de muren open (op wat spijlen na), dus een fris briesje blaast en de zon schijnt in stralen naar binnen. Zodra ik mijn yoga kleding aan heb gedaan en met mijn reismatje (tip!) de deur uit stap, zie ik Bella al klaar zitten. Zo’n 1,5 uur doen we samen een heerlijke hatta yoga sessie.
We beginnen in de schaduw, maar naarmate de tijd verstrijkt schijnt de zon door de bomen op onze yogamatten. Ook de vogeltjes gaan steeds harder fluiten. De natuur wordt samen met ons wakker. Bella heeft een hele fijne manier van lesgeven en ik kom helemaal tot rust, terwijl ik tegelijkertijd het gevoel heb actief de dag te zijn begonnen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Erik het terrein af loopt. Ik ben benieuwd wat hij op de vroege morgen is gaan doen.
Na de yoga sluit ik me bij Erik aan, die al op het terras is gaan zitten. Terwijl we met onze koffie wachten op ons ontbijtje, vertelt Erik dat hij vanochtend naar het strandje van gister is gaan hardlopen. Helaas zonder succes, want al bij de eerste meters wordt hij achtervolgd door blaffende honden. Eigenlijk heeft hij hier de hele weg naar het strand last van en dus is hij genoodzaakt halverwege te gaan lopen. Hij is uiteindelijk wel bij het strand aangekomen en heeft daar een verfrissende duik kunnen nemen. Heerlijk om zo de dag te kunnen beginnen toch!?
Niet veel later komen Josh, Bella en Sanka aanlopen met onze ontbijtjes. Ik heb gekozen voor de ‘Badagini bowl’ en Erik voor ‘Toast de Mahalia’. Badagini betekent in het Singhalees ‘honger’, dat is voor mij na deze yoga sessie geen verkeerde keuze. Het is een smoothie bowl van banaan, pindakaas, cacao en noten. Bij toasts van Mahalia (Mahalia is Sanka’s Franse vriendin) krijg je naast toast met ei, nog een bakje vol vers fruit. De ontbijtjes zien er uit alsof ze zo uit Instagram komen lopen en dus kunnen wij het niet laten er een foto van te maken.
Sanka wordt enthousiast bij het zien van onze foto’s. En dus vertellen we hem over onze drone en de filmpjes die we hebben gemaakt voor verschillende accommodaties. Hij vraagt of wij hem ook willen helpen hierbij. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. En dus maken we met z’n drieën wat plannen voor komende week om mooi materiaal te kunnen schieten.
Perfect Silent Beach
Die middag gaan we op onderzoek uit naar één van de andere fijne strandjes hier in de buurt: Silent Beach. Inmiddels hebben we besloten dat het handig is om over een scooter te beschikken in deze omgeving (omdat Into the Blue toch wat afgelegen ligt) en dus gaan we samen op de scooter op pad. Met de plattegrond op onze telefoon en de uitleg van Sanka in ons achterhoofd kunnen we het strand gemakkelijk vinden.
De weg naar het strand toe is al leuk. We rijden door een soort mini dorpje, de plek waar Sanka is opgegroeid, en passeren ook het restaurant van zijn ouders. We besluiten daar later te gaan eten. Het strand zelf is ook weer prachtig. Dit strand is wat meer uitgestrekt dan Jungle Beach. Het is omgeven met palmbomen, een idyllisch plaatje. Het voordeel van dit strandje is dat er ook wat kleine restaurantjes te vinden zijn. Toch fijn als je hier wat langer wil blijven hangen.
We maken een paar prachtige foto’s, want daar is dit strandje absoluut geschikt voor. En verder doen we weinig, behalve zwemmen, wat hier toch wel een grotere uitdaging is. De golven zijn op dit strand echt enorm hoog en het is daarom best gevaarlijk om te gaan zwemmen. Je moet goed oppassen wanneer je het water in gaat en hoe diep je het water in gaat, zodat je niet telkens door de golven op het strand neergeslagen wordt of in de ‘wasmachine’ belandt. Het gaat bij ons best goed, tot we het water weer uit gaan. Net te laat klimmen we de baai uit en weet de golf ons nog te pakken, waardoor we op het zand worden neergegooid en dus weer helemaal onder het zand zitten. Top! Gelukkig hebben we ons verder niet bezeerd en lopen we lachend terug naar onze bedjes, waar we de rest van de dag doorbrengen.
De vis wordt duur betaald
Moe van de wind en de zee, gaan we terug naar de cabana. Na het opfrissen besluiten we te gaan eten bij Sanka’s ouders: Breakpoint. Het restaurant blijkt een echt familie restaurant te zijn. Zijn vader vangt de verse vis, zijn moeder bereidt het eten en zijn broer staat in de bediening. We krijgen een mooi plekje met uitzicht op de baai, ook al is het inmiddels donker.
Toch is het heel fijn om hier te zitten, met het geluid van de golven op de achtergrond. De menukaart wordt gebracht, maar eigenlijk kunnen we 3/4e van de kaart wegstrepen. Sanka’s broer: ‘Onze vis wordt elke dag vers gevangen. Vandaag is er daarom alleen keuze uit Mullet vis, Red Snapper en Prawns.’ Lichtelijk teleurgesteld maken we de keuze voor Mullet vis. We zijn teleurgesteld om meerder redenen: 1. We hadden gehoopt op wat meer keuze. Aangezien we gister nog prawns hadden gegeten, viel die voor ons al af. 2. De prijzen liggen veel hoger dan we hadden verwacht. Één gerecht kost minimaal 2800 ruppees (14 euro), wat voor Sri Lankaanse begrippen echt veel is.
Maar, we laten ons humeur natuurlijk niet verpesten. We kiezen beiden voor de Mullet vis en eerlijk is eerlijk, het smaakt heerlijk! in combinatie met de rijst en salade is het ook meer dan genoeg. Sanka’s moeder maakt op het einde nog een praatje met ons en leert ons een nieuw woordje: ‘Lasanai’, dat ‘mooi’ betekent. Een schot in de roos blijkt later. Want telkens als wij dit woord gebruiken, bijvoorbeeld op een markt om aan te geven dat we de producten van de marktkraam mooi vinden, worden de Sri Lankanen helemaal enthousiast en denken ze meteen dat we Singalees kunnen praten.
Blauwe dag?
De dagen die volgen bij Into the Blue, wordt het weer wat grauwer. Op zaterdag hebben we zelfs onze eerste regenbui! Deze twee dagen gaan we niet naar het strand. Vrijdag liggen we de hele ochtend in de gigantische hangmat die Sanka in de tuin heeft gemaakt. Het is heerlijk om hier te liggen, ver van de bewoonde wereld, midden in de jungle tussen de dieren.
Met een beetje geluk komen de apen om het hoekje kijken. Dat geluk hebben wij niet, maar we zijn wel onder de indruk van de gigantische jackfruits die in de tuin groeien. ’s Middags wil Josh mij leren op de Ukelele te spelen, iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Wat ontzettend leuk! Het is best goed te doen, zeker met de teach-skills van Josh. ‘Maak een U-F-O van je vingers Lisa, anders lukt het niet.’ Voor dat ik weet zijn we samen lekker een melodietje aan het spelen.
Later die dag heb ik een fijn gesprek met Bella. Ze vertelt mij o.a. over haar geplande Vipassana van 10 dagen. Ik heb mij hier ook al vaker in verdiept en ik vind het interessant om haar kijk hierop te horen. Het is heel bijzonder om haar verhalen te horen en hoe zij in contact staat met de natuur. Niet veel later staan we samen bomen te knuffelen. Je moet alles een keer geprobeerd hebben toch? Volgens Erik extra leuk om naar te kijken, omdat Ginger Josh (zo wil hij inmiddels dat wij hem noemen) op de voorgrond met geweld bezig is dezelfde bomen te hakken voor het kampvuur die avond.
Dinner op het strand met Bella en Josh
Die avond gaan we samen met Josh en Bella ‘uit eten’. Dit is ook weer een verhaal apart en daarom wil ik het toch nog even vertellen. We gaan met z’n 4en op de scooter naar een lokaal bakkertje waar we Kottu Roti to-go halen. Eenmaal binnen in het bakkertje kunnen we ons kont niet keren, zo klein en zo druk is het daar. Het geluid van de hakkende messen om dit gerecht klaar te kunnen maken, is zo luid dat we elkaar amper kunnen verstaan. Bella en Josh hebben hier al vaker gegeten en willen wel eens iets anders proberen. En dus lopen ze allebei als een kip zonder kop het tentje rond, de een om te kijken of de vis curry wel echt vers is en de ander om de laatste Samosa te achtervolgen, die helaas toch bij een Sri Lankaan terecht is gekomen. Een heerlijk stel om te observeren.
Eenmaal ons eten op zak, vertrekken we naar het strand van Tangalle, om daar ons eten op te eten. Maar omdat we niet direct een geschikt plekje kunnen vinden en we uit komen bij een uitgestorven restaurantje (waar ik helaas de naam niet meer van weet), trekt Erik zijn stoute schoenen aan om te vragen of we ons eten misschien aan een van hun tafeltjes op mogen eten. We voelen ons allemaal wat bezwaard, maar de eigenaar vindt het geen probleem, we nemen immers wat te drinken. We hebben een ontzettend gezellige avond en ik bedenk mij hoe bijzonder ik het vind dat je het gevoel kan hebben mensen al eeuwen te kennen, terwijl je ze pas net een paar dagen kent. Een fijn gevoel! En ik geniet van het moment.
Surfen tussen de rotsen
Het gevoel is wederzijds, want Ginger Josh besluit een dag langer bij Into the Blue te blijven, omdat hij het zo gezellig vindt. Die volgende dag komt er nog een Nederlands meisje -Juul- aan, om daar aan de slag te gaan als vervanging van Josh. Ook met haar hebben we al snel een klik en het leuke is dat we wat gezamenlijke kennissen hebben en dat ze ook in de media heeft gewerkt. Zij maakt dan ook graag een filmpje maken voor de accommodatie.
Later die week gaan we met haar op pad om te surfen, zodat zij er wat leuke beelden van kan maken. Helaas valt dat surfen wat tegen. Wat een verschil met Weligama! De baai is hier ten eerste een stuk smaller en ten tweede is het alleen aan de rechterkant mogelijk om goede golven te pakken. Tegelijkertijd moet je daar goed opletten voor de rotsen. Omdat we het nog wat spannend vinden, blijven wij dus weg van de rotsen. Daardoor zijn de golven eigenlijk niet goed genoeg om te kunnen surfen en dus lichtelijk teleurgesteld en uitgeput van het peddelen, keren we weer huiswaarts.
Lunchen aan zee met Katie en Jasper, het voorbeeld van de moderne Digital Nomad.
Op de regenachtige zaterdag hebben wij een lunchafspraak met de Amerikaanse yoga docent Katie en haar vriend Jasper, die we in Weligama hebben ontmoet. Omdat zij al 1,5 maand in Tangalle verblijven, weten zij een leuke plek om af te spreken. We meeten bij Kokomos, aan het strand van Tangalle. Het leuke is, dat zodra we de boulevard van Tangalle af rijden, het een stuk drukker is. Er zijn een hoop gezellige restaurantjes aan het strand. Leuk om zo weer even nieuwe plekjes te ontdekken.
Als we aankomen zitten ze al even op ons te wachten. We zijn namelijk laat, omdat Eriks afspraakje bij de kapper uitliep. Terug naar onze lunch afspraak. Het is meteen ontzettend gezellig met Katie en Jasper. Het blijkt dat we veel overeenkomsten hebben en dat zij al een stuk verder zijn met het digital nomad bestaan. Zij verdienen hun geld door andere bedrijven te helpen met hun marketing, social media en website. Daarnaast geeft Katie yogales. Ze heeft daar een cursus voor gedaan op Bali. Ze zijn echt nog hartstikke jong (begin 20). We zijn onder de indruk van hun manier van werken en hun levensstijl.
Het eten is hier trouwens ook ontzettend lekker. We moeten er zo’n 1,5 uur op wachten…. maar dan heb je ook wat. Heerlijke verse ceviche, pokebowls, salades. Allemaal met verse vis of vega optie. Eigenlijk zijn we nog niet uitgepraat, maar zij moeten verder: op werkbezoek in een plaatsje verderop. En dus besluiten we later nog eens af te spreken. Zij hebben nog een tip voor pizza, die we kunnen eten bij hun ‘thuis’ en wij nodigen hen uit voor een ontbijtje bij ons ‘thuis. Wordt vervolgd dus!
Ginger Josh says Goodbye
Eenmaal terug bij Into the Blue worden we door Sanka en Bella uitgenodigd voor een afscheidsetentje die avond voor onze vriend Josh. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Gelukkig verdwijnt het slechte weer aan het einde van de middag en kunnen we met z’n allen nog een keer van de prachtige zonsondergang genieten op Jungle Beach. De golven zijn die middag ook enorm, en Josh en Erik hebben de grootste lol in het water.
Het afscheidsetentje is super gezellig, het voelt als een familie diner. Sanka heeft weer zijn best gedaan, het eten smaakt ook hartstikke goed. Het is jammer dat we morgen alweer afscheid moeten nemen. We hopen hem nog eens te zien tijdens onze reis!
Markt avonturen
En dan is het alweer zondag. Voor de oplettende lezer: we zijn inmiddels al meer dan 2 nachten bij Into the Blue. Omdat het hier zo ontzettend fijn is en we nog lang niet alles van deze prachtige omgeving gezien hebben, hebben we besloten om 7 extra nachten te boeken. We blijven dus nog t/m vrijdag. Op zondag is er altijd een grote lokale markt in Tangalle. Erik en ik besluiten daar heen te gaan, niet op de laatste plaats omdat ik wat nieuwe, luchtige jurkjes nodig heb hier. Bella heeft mij getipt dat ik die zeker op de markt kan vinden.
Bij aankomst stuitten we al meteen op een grote vismarkt. Ik denk dat ik nog nooit zulke grote tonijn heb zien liggen. Het ziet er allemaal heel vers uit. Zoals al eerder genoemd, bij het roepen van het Singalese woord “lasanai” raken de mensen enthousiast en beginnen een praatje te maken. Al snel sluit een man zich aan die super goed Engels spreekt. Hij blijkt een tijd in Zwitserland te hebben gewoond. Het is heel gezellig, tot hij aan Erik vraagt of hij wat Arrack wil. Erik bedankt, het is tenslotte nog ochtend.
Daarop volgend vraagt hij Erik wat Arrack voor hem te kopen, als Erik dat ook afslaat (waarom zouden we Arrack kopen voor een vreemde) wordt de man boos. Ineens begint hij te schreeuwen, en het verleden er bij te halen. Wij Hollanders zijn ook allemaal hetzelfde. We komen, net als de Britten, het land inpikken en bekijken en zijn vervolgens te beroerd om wat terug te doen. De sfeer wordt er niet gezelliger op en dus besluiten we weg te lopen. Later horen we van Sanka dat deze man er om bekend staat dat hij af en toe woede uitbarstingen heeft.
De markt is ontzettend kleurrijk en gezellig. Er is van alles te vinden, van groente en fruit tot spulletjes voor in huis en gelukkig ook kleding. Al snel vinden we een paar leuke kraampjes met leuke jurkjes. Het passen van de jurkjes is nog wel een opgave. Bij de één is geen mogelijkheid om te passen, dus trek ik de jurkjes maar over mijn eigen jurkje aan en vervolgens maakt Erik wat foto’s zodat ik kan zien hoe het staat. En bij het andere kraampje maken ze snel ter plekke een pashokje voor me waar ik kan omkleden.
Uiteindelijk slaag ik en ga ik met 3 nieuwe jurkjes weer weg! In alle hectiek van het jurkjes passen, laat ik Erik op mijn spullen passen, waaronder mijn telefoon. Maar na het passen heb ik mijn telefoon weer gepakt. Erik had dit niet door en dacht dat mijn telefoon naast mijn tas lag en besluit deze dus mee te nemen. Even verderop komen we een enorme varaan tegen in de goot (hoe bizar!?) en Erik wil daar een foto van maken. Hij pakt ‘mijn’ telefoon, maar kan er geen foto mee maken.
Ondertussen probeer ik er ook een foto van te maken. ‘Huh? Lies, heb jij je telefoon bij je?’ vraagt Erik. ‘Ja, hoezo?’ antwoord ik. ‘Welke telefoon heb ik dan vast????!’ In lichte paniek komen we er achter dat we per ongeluk de telefoon van de verkoper hebben meegenomen! We bedenken ons geen seconde en rennen terug naar de kraam om de telefoon terug te brengen. Dankbaar nemen ze de telefoon weer aan. Wat een blunder… hadden we toch bijna een telefoon gestolen… We vinden het wel genoeg geweest op de markt en gaan terug naar huis.
Workaway
Aan het einde van de dag komt daar nog een nieuwe workawayer aan. Matteo, hij komt ook uit Italië. Het blijkt dat hij Bella haar zus kent, ze hebben vroeger samen op school gezeten. Via via is hij zo dus bij Into the Blue terecht gekomen. Bella leeft helemaal op met de komst van de Italiaan. Zo kan ze nu lekker in haar eigen taal kletsen over het heerlijke Italiaanse eten wat ze enorm mist. Tegelijkertijd is het ook alweer de laatste dag van Juul. Voor haar was het een korte stop. Een vriend van haar komt haar opzoeken, dus vervolgt ze haar reis in Sri Lanka.
En zo zijn we dus weer met een groepje van 4. Ja, wij voelen ons inmiddels ook onderdeel van de workawayers. Dat komt waarschijnlijk omdat we allemaal van dezelfde leeftijd zijn en omdat wij ons niet echt gedragen als de typische gasten. We vinden het ook leuk om mee te helpen en mee te denken met Sanka hoe we de dingetjes kunnen verbeteren hier. En dat zet ons aan het denken. Zouden wij niet ook als workawayers aan de slag kunnen gaan? We polsen dit idee bij Sanka en hij staat er 100% achter. Bella heeft woensdag, na 1,5 maand, haar laatste dag bij Into the Blue en Matteo blijft t/m vrijdag. Wij zouden dus perfect aan kunnen sluiten als we vrijdag beginnen. En zo besluiten we een stuk eerder te beginnen met werken dan we van tevoren hadden gedacht.
Maar voor het zover is, kunnen we nog zo’n 5 dagen genieten van de prachtige omgeving en onze vrijheid. Wat zal deze week ons brengen? Gaan we nog schildpadden spotten tijdens het snorkelen?
Reisverslag: Tangalle 1/3 – 19 februari – 23 februari. Dag 36 – 40 van onze Wereldreis.
