We schrikken als we de tv-crew het erf op zien rijden, nu al? Ze hadden toch gezegd dat ze morgenochtend zouden bellen om een afspraak te maken? Oké, sta jij ze alvast te woord, dan kleed ik me snel om. Nog geen 5 minuten later staan we vervolgens als 2 doorgewinterde avonturiers de journalist te woord en zijn we ’s avonds de opener van het lokale nieuws. Wie had dit vooraf gedacht, wij zijn wereldsterren in Albanië.
Warm welkom op het Albanese platteland
We stuiteren letterlijk over de Albanese wegen op weg naar Burrel, een kleine stad op het platteland van Albanië. We gaan dit weekend de familie van Genta en Igli ontmoeten die samen de lokale Christelijke kerk runnen. We worden enthousiast ontvangen en direct omringd door 4 honden, waarvan 3 puppies.
We parkeren Fred naast de kerk, maken kennis met de ouders en worden direct verwelkomt met een grote bak Lasagne, wat een binnenkomer. De volgende ochtend worden we wakker door nieuwsgierige kinderen die met hun neus tegen de ramen staan te gluren. Genta en haar zus geven voor de kerkdienst eerst een Engelse les voor de lokale jeugd en die waren natuurlijk zo nieuwsgierig als maar kan naar dat blauwe gevaarte.
Albanese kerkdienst in het Nederlands
Het toeval wil dat de broer van Genta uit België die avond is overgekomen en vloeiend Nederlands spreekt. Hij komt bij ons zitten in de kerk en vertaald de dienst voor ons zodat we het goed kunnen volgen. Hoe bijzonder.
Na afloop gaan we met de familie Burrel in en horen we meer over de stad en drinken we koffie op een leuk en overval terras. Terrasjes en Albanië is namelijk hetzelfde als Nederlanders en kaas, (bijna) iedereen houdt ervan. Het grootste verschil met Nederland is dan wel dat alle terrassen hier voornamelijk vol zitten met mannen, in dit grotendeels Islamitische land.
Na deze leuke kennismaking met de stad worden we in de kerk getrakteerd op een uitgebreide lunch. Na de lunch gaan we met Lili de zus van Genta naar haar geboortedorp op 45 minuten rijden van Burrel. Dit dorp heeft een prachtige ligging aan een meer en ter plaatse wordt er speciaal voor ons een mini-museum geopend zodat we een beter beeld krijgen van de geschiedenis.
Wereldberoemd in Albanië
Lily werkt als journalist en is de nieuwslezer van het lokale nieuws. Zij is erg onder de indruk van ons verhaal en belt ter plekke de baas van het tv-station. Zij zijn het er roerend over eens, ons verhaal verdient een platform en zij kunnen een beetje extra toerisme goed gebruiken. We spreken af dat ze ons morgenochtend belt om een afspraak in te bellen. We hadden dan ook niet verwacht dat we de volgende ochtend om 09.00 al de cameracrew voor de deur hadden staan. Shit. Lisa heeft net haar yogakleding aan en ik zit in m’n kloffie achter de laptop als we verschrikt opkijken. Oeps, Lost in translation.
Snel trekken we gewone kleding aan, vragen we waar ze het eigenlijk over willen hebben en hoe dit verder in z’n werk gaat. “wie zijn jullie, waarom doen jullie dit, waar zijn jullie geweest en wat vinden jullie van Albanië en Burrel in het bijzonder”. Zogezegd, zo gedaan. Nog geen 15 minuten later is de crew alweer vertrokken en krijgen wij ’s avonds om 19.00 uur een berichtje dat we nu ‘live’ zijn. We verwachten een item van 30 seconden, maar het blijkt een blok van maar liefst 5(!) minuten te zijn in het 25 minuten durende journaal. Erg bijzonder.
Nieuwe unieke ontmoetingen
Nu we beroemdheden zijn in Albanië kunnen we natuurlijk niet langer blijven en vertrekken we de volgende ochtend. Maar niet voordat de moeder van Lily en Genta een grote pan pasta voor ons heeft gekookt en ons nog wat extra groente en fruit toestopt. Wat een bijzondere en lieve mensen!
We rijden verder richting het noorden en eindigen in de omgeving van Shkodra waar we een schitterende plaats vinden naast een rivier. Het regent al de hele dag aan een stuk door en ondertussen begint het ook te onweren. We staan nog niet geparkeerd of er passeert een kudde koeien met een ‘boer’ die druk naar ons aan het gebaren is. Lisa stapt uit en probeert te ontcijferen wat deze man ons wil vertellen. “Volgens mij wil hij ons waarschuwen voor het noodweer en dat de rivier buiten zijn oevers gaat treden”. Shit, wat nu?
We pakken onze spullen snel weer in en vervolgen het pad nog een stuk verder in de hoop een hoger gelegen stuk te vinden. Iets verderop zien we dezelfde man vriendelijk zwaaien en druk wijzen. Volgens mij mogen we op zijn erf parkeren? Ach, we proberen het gewoon en horen het wel als we het verkeerd interpreteren haha. De man knikt tevreden en gaat snel verder met zijn koeien.
Raki, kaas en eieren
’s Avonds wordt er op de deur geklopt en staat onze vriendelijke ‘boer’, voor deur. Hij heeft een bordje met 4 eieren en grote hompen zelfgemaakte kaas bij zich. Hij heeft de grootste lol en deelt al lachend zijn complete levensverhaal met ons. Denken we. We verstaan er namelijk geen woord van.
Zijn grote ontwapende glimlach is goud waard en we zijn zo blij dat we hem naar zijn erf zijn gevolgd. Nog geen 10 minuten later wordt er weer op de deur geklopt. Dit keer heeft hij een flesje water bij zich, dachten we, maar na het openen van de dop bleek het al snel om een halve liter Raki te gaan. Wij houden van Albanië!
Komani rivier
De volgende ochtend vervolgen we onze weg naar een prachtige camping waar we informatie kunnen inwinnen over de boottocht over de Komani rivier. Die zou namelijk sinds een paar dagen weer in bedrijf zijn en dit schijnt een van de mooiste boottochten van Albanië zijn.
Aangekomen op de camping krijgen we te horen dat de boot in het voorseizoen maar 1x per week vaart en dat deze de volgende ochtend al vertrekt. We zouden druk aan de slag gaan met onze ‘business challenge’ maar gooien onze plannen direct weer overboord en reserveren het laatste plekje voor Fred.
IJzige kou op de mooiste boottocht van Albanië
Het rustige weer van de afgelopen dagen slaat ’s nachts om, de temperatuur keldert weer naar het vriespunt en de wind is aangetrokken tot orkaankracht. Wat een timing. Aangekomen bij de boot was het toeristenseizoen duidelijk nog niet begonnen. Alle faciliteiten waren nog gesloten, inclusief verwarming aan boord van de boot. Het duurde dan ook niet lang of alle passagiers zaten weer in hun eigen auto of camper, waardoor wij vanaf binnen konden genieten van dit waan-zin-nige uitzicht door de Komani kloof.
Voor ons de mooiste boottocht die wij ooit hebben gemaakt. Na 2,5 uur komen we aan in Fierze en rijden we door naar het NP Valbona waar we de komende dagen hopen waanzinnige hikes te kunnen maken.
